Dat de man-vrouw verhoudingen hier over het algemeen genomen
wat anders liggen dan bij ons is bekend. Mannen die meewerken in de huishouding
is een vrij onbekend fenomeen. Bijzonder is het dan ook om te zien dat Ezequiël
vaak kookt. Op de vraag of hij dat leuk vindt antwoordt hij ontkennend, maar
hij zette laatst toch maar even een mooie visstoofpot op tafel. En afwassen
doet hij ook.
Ik was vergeten het op te schrijven, maar toen we een paar dagen geleden uit
Sarchi terugkwamen hebben wij gekookt voor iedereen. Pasta met tonijn, een
onvolprezen recept dat we al jaren maken, en een simpele tomatensalade met
avocado en mozarella. Dat viel goed in de smaak, letterlijk ook. Zoiets hadden
ze nog nóóit gegeten. Alles ging schoon op – en het was veel kan ik je
verzekeren! De volgende ochtend vertelde Abeliza dat ze niet veel had ontbeten.
Ze had gisteren iets teveel van de pasta genomen….
Het is onze laatste dag hier voorlopig. Aan het eind van de
reis komen we nog twee nachten terug, we zijn uitgenodigd voor de bruiloft van
Ezequiël junior en zijn verloofde. Heel bijzonder, er komen in totaal maar iets
van 40 mensen en wij zijn al met z’n zessen. Maar eerst op reis!
We ontbijten vandaag twee keer. Eerst thuis, en tegen elven
rijden we naar het huis van Irmina waar een uitgebreid ontbijt voor ons gemaakt
wordt. Natuurlijk met onder andere de befaamde gallo pinto (rijst met zwarte bonen), we
vinden het allemaal lekker. Eerst zitten we nog even lekker in de tuin en Mille
speelt weer met haar nieuwe vriendje, dat aan komt zetten met een bak waarin zo'n tweeduizend autootjes zitten. Helaas is ze daar niet zo in geïnteresseerd, ze laat zich liever rondrijden in een groter exemplaar. En eigenlijk vindt ze tekenen veel leuker.
 |
Zo ziet de douche er hier uit.
Bij ons is dat streng verboden,
elektriciteit en water is geen
goede combinatie....
|
 |
| ....maar hier werkt het, het gaat bijna overal zo! Ik heb er nog niemand geroosterd onder vandaan zien komen |
Na de brunch vertrekken we richting Puntarenas, waar we
een nacht zullen blijven om de volgende ochtend heel vroeg de eerste boot naar
het schiereiland te pakken. Als we net het huis uitlopen staat er iemand die
ons in het Nederlands aanspreekt. Hij woont al iets van 30 jaar in Costa Rica,
na ook jaren in Colombia en Peru gewoond te hebben. Toch is hij de taal niet verleerd, het
Nederlands rolt er nog vloeiend uit. Hij komt hier om vis te kopen bij de zoon
van Irmina, die heeft een vriezer vol kraakverse vis. We kletsen nog even wat
en stappen dan in de auto’s. Altijd weer
grappig, zulke ontmoetingen.
Het is vandaag cadeautjesdag: net als in veel andere landen
wordt hier
Kerst op de 24e gevierd met cadeautjes voor de kinderen.
We zien ze langslopen, gezinnen met pakjes in de hand op weg naar familie. Voor
ons is het hele kerstgebeuren verder weg dan ooit, de plastic kerststallen met
neonverlichting en roze opgetuigde kerstbomen brengen ons nu niet bepaald in
hoger sferen. Voeg daar nog bij een temperatuur van rond de dertig graden en je
kunt je haast niet voorstellen dat het voor ons eigenlijk gewoon winter is.
Het is zondag, en ook nog vakantie hier, dus we zijn
benieuwd naar de drukte op de wegen. Gelukkig blijft die achterwege zodat we
vlot door kunnen rijden. Zo vlot zelfs dat er tijd genoeg is om naar de
beroemde ‘krokodillenbrug’ te gaan, een grote brug over de Rio Tarcoles. Het is
maar een klein stukje omrijden op weg naar ons onderkomen voor vannacht. Er
zijn meer mensen die komen kijken, toch is het niet druk. Mauricio drukt ons op
het hart om voorzichtig te zijn en vooral Mille goed vast te houden, niet
geheel onterecht want heel veel bescherming is er niet op de brug en in het
water liggen….héél veel krokodillen! Nou ja, de meesten slapen op de
zandbanken. Maar als je er eenmaal een gezien hebt zie je er steeds meer, en
nog een, en nog een, en is dat een boomstam? Nee, het beweegt! Na een tijdje
lopen we naar beneden, richting oever, waar een klein hekje ons afschermt van
de grote kaken. Nu zijn we nóg dichterbij! Bert loopt, eigenwijs als hij is,
toch een stukje voorbij het hek maar komt gelukkig wel direct als we hem
terugroepen. Je moet er niet aan denken….
We vervolgen de weg naar Puntarenas. Het oogt er allemaal
wat armoedig, hoewel we inmiddels wel weten dat schijn bedriegt. Het hotel laat
zich makkelijk vinden en Mauricio en ik gaan aan de balie inchecken. O, zegt
het meisje, jullie zijn een dag te vroeg! Pfff….ik had al de hele tijd het idee
dat we pas de 25e op pad zouden gaan, dat blijkt dus te kloppen.
Maar niet getreurd, de kamers zijn gewoon beschikbaar. Het zijn prachtige
kamers, heel ruim en met een echte douche die het gewoon doet! Ook wel weer
eens fijn. Er is een klein zwembadje met slechts een paar andere mensen erin
dus maken we dankbaar gebruik van deze gelegenheid tot verkoeling. Het is hier
namelijk vele malen warmer en vooral ook vochtiger dan in de Central Valley
waar we vandaan komen. Overigens duikt niet iederéén het water in: een koud
biertje is voor sommigen (ik noem geen namen) al meer dan genoeg.
Omdat we een dag eerder zijn dan gepland hebben we opeens een nacht zonder onderdak, en dat in deze periode waarin alles volgeboekt is. Jette gaat op zoek en gelukkig meldt ze zich al snel met de mededeling dat ze drie kamers gevonden heeft in Montezuma, waar we hierna naartoe gaan. In een ander hotel, dus we moeten weer verkassen maar voorlopig zijn we allang blij dat gelukt is.
Mauricio zegt dat we vooral op tijd naar de zonsondergang
moeten gaan kijken, om kwart over vijf. Om kwart voor vijf duik ik dus snel nog even onder de
douche, we zitten maar 50 meter van het strand. Helaas….het gaat hier zó
ontzettend snel dat we nog net een heel klein stukje zon zien, maar dat is twee
minuten later al verdwenen. Jammer.
Dan gaan we aan de wandel langs de boulevard,
helemaal op het toerisme ingesteld.
Toch is het rustig en dat terwijl dit het
allerhoogste hoogseizoen is! Langzamerhand krijgen we trek in een hapje en we
vinden een halfbakken Amerikaanse hamburgertent. Nauwelijks zitten we of er
komt een stel mensen op ons aflopen dat Mauricio en Jette hartelijk begroet.
Het zijn de ouders van Carmen, die net een master lucht- en ruimtevaarttechniek
in Delft heeft afgerond en in januari in Groningen een Phd komt doen, bij
dezelfde prof waar Mauricio dat ook gedaan heeft. Zij – de ouders – hebben Jette
en Mauricio al eens ontmoet in Groningen en de laatste heeft per telefoon even laten
weten dat we in Puntarenas zijn vanavond. De ouders wonen hier, hebben een winkel met
Chinese spullen (zijn van Chinese afkomst). Natuurlijk zijn ze weg van Hugo en
van Mille – wie niet – maar het meest bijzondere is dat ze een grote tas vol
cadeautjes bij zich hebben. Uiteraard zit daar de obligate Chinese kalender
bij, maar ook een blik met koekjes, kleertjes voor Hugo en een overhemd voor
Mauricio. Als klap op de vuurpijl bekokstoven ze even iets met de eigenaar van
de hamburgertent en bieden ze ons het etentje aan! Wat een hartelijke mensen, we
zijn echt onder de indruk. De dag kan niet meer stuk!
Na het eten hebben we de pijp wel uit. We kachelen rustig
terug naar het hotel en zetten de wekker om 3.00 uur; om 4 uur moeten we in de
rij staan voor de ferry. Want iedereen wil de eerste boot om de zonsopgang te
kunnen zien. Nu maar hopen dat we ons niet verslapen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten