Zondag 31 december – dag 14: Tamarindo

El Mono Loco wordt bestierd door een Amerikaans echtpaar, dat hun domicilie in de VS heeft maar ook regelmatig verblijft in de woning bij het hotel. Joyce, de eigenaresse, probeert dan een nuttige bijdrage te leveren aan het werk dat gedaan moet worden. Normaal gesproken is er een Costaricaans stel dat die taken met het grootste gemak uitvoert, maar hoewel die nu ook aanwezig zijn heeft Joyce de ernstige behoefte hen te ontlasten in hun werkzaamheden. Dat ziet er dan als volgt uit. Bij het ontbijt komt eerst de menukaart op tafel. Niets bijzonders, gewoon wat je overal ziet. Eieren, pancakes, fruit en koffie. Wij ontbijten allemaal wanneer we eraan toe zijn, dat is voor Mauricio vaak al vroeg (lees: Hugo is vroeg wakker) en voor de rest wat later. Als we iets hebben uitgezocht en doorgegeven loopt Joyce naar de keuken met de bestelling opgeschreven op een papiertje. Een minuut of tien later komt de koffie. Dat wil zeggen, voor Bert. We hadden er toch twéé besteld? O ja. Sorry. Joyce weer af. Om een kwartier later pas terug te komen, met scrambled eggs en bacon. Bacon? Die had ik niet erbij besteld. O ja. Sorry. En waar is de koffie? Oeps. Zo gaat het een tijdje door, tot we na een dik half uur toch ons ontbijt compleet hebben. Na het ontbijt komt ze afrekenen. Het is hier boter bij de vis. O, rekenen jullie per kamer af? Ja, graag. Ok, ik kom zo terug. En dat doet ze, met een ouderwets bonnenboekje in de hand. Nu gaat ze de uitdaging aan om alles wat we besteld  hadden op te schrijven. Vijf koffie om te beginnen. Nee, vier. O ja. Sorry. Twee maal pancakes. Nee, toast. O ja. Sorry. Na tien minuten heeft ze alles op een rijtje, waarna het optellen begint. Ook geen kleinigheid. Een rekenmachine komt er natuurlijk niet aan te pas, waarom zou je ook, maar uit het hoofd valt ook niet mee. Uiteindelijk rolt er een bedrag uit, ze vraagt ons om het even na te rekenen. Het klopt niet, zodat ze opnieuw begint. Ongeveer een uur na het ontbijt heeft ze dan de rekening compleet. Opgeschreven op drie velletjes papier: één voor ons, één voor de administratie en één voor, tja, voor wat? Desgevraagd heeft ze daar zelf ook geen antwoord op. En dat allemaal in het computertijdperk….reken maar uit hoeveel tijd het kost voor ze van álle kamers (twaalf in getal) de rekening heeft opgemaakt.

¡Pura Vida!

¡Pura 

Gekoesterd: een nieuw palmboompje in aanleg

Verder valt er vandaag niet zo heel veel bijzonders te vermelden. ’s Morgens loop ik met Inger het plaatsje in om een paar boodschappen te doen en op zoek te gaan naar een reisbureau. We willen morgen een excursie maken, ergens in het binnenland, zodat we ook nog iets anders zien dan strand en Amerikaanse toeristen. We vinden een klein reisbureautje waar we moeten wachten tot twee mensen vóór ons klaar zijn met hun reserveringen. Dat duurt nogal, maar we hebben de tijd. Op een gegeven moment draait een van die mensen zich om en vraagt of we Spaans spreken, dat doen zij namelijk niet en de mevrouw achter de balie spreekt geen Engels. Gelukkig kunnen we bevestigend beantwoorden en als we aan de beurt zijn laten we ons goed informeren over de mogelijkheden. De keus valt op een dagtocht naar Palo Verde, een boottocht door de mangrove. We zullen de volgende ochtend om half zeven opgehaald worden en zijn dan naar verwachting tussen twee en drie weer thuis. Prima dus. Terug bij het hotel overleggen we met de anderen en Mauricio besluit dit tochtje aan zich voorbij te laten gaan, hij gaat liever met Hugo naar familie in Brasilito. Heel begrijpelijk natuurlijk, hij kent het gebied wel en hij is hier maar zo kort. Deze middag gaat hij er daarom samen met Jette en Hugo ook naar toe, wij blijven hier om de buurt wat te verkennen.

Opeens krijg ik steken in mijn maag die niet meer overgaan. Van Mauricio krijg ik een of ander drankje, helaas helpt het niet echt. Ik besluit lekker hier te blijven en kruip in mijn bed met mijn boek. Als Mau en Jette weg zijn gaat Bert met Daan en Inger ook op pad. Ze zullen me over een tijdje laten weten waar ze zitten, dan kan ik daar nog naar toe komen. Maar zover komt het niet, op het moment dat ik me beter voel ga ik lekker met een boek bij het zwembad zitten.

Kijk, Hugo, een papegaai!
Boeie, denkt Hugo en kijkt naar de grond

In Brasilito gaat Hugo van
hand tot hand natuurlijk

Als ’s avonds iedereen weer terug is en de kleintjes in bed liggen nestelen wij ons weer in de stoelen bij het zwembad, babyfoons binnen gehoorsafstand. De dorst wordt gelest met cola, die we voorzien van een flinke scheut rum. Opeens staan de meiden op en wensen ons allemaal een gelukkig nieuwjaar; het is oudjaarsavond, dat waren we helemaal vergeten! Het is trouwens pas half tien, dus ze zijn goed op tijd met hun gelukwensen. We wachten de officiële jaarwisseling niet af, het is mooi geweest voor vandaag. Morgen heel vroeg uit de veren!