Maandag 25 december – dag 8: Puntarenas – Montezuma

Natuurlijk verslapen we ons niet. Om vijf voor vier in de ochtend worden de kleintjes slapend in hun autostoeltje getild, de bagage zit er dan al in. Het is maar vijf minuten rijden naar de ferry en volgens Jette is het er extreem rustig vandaag.  Je zou het zomaar vergeten: het is eerste Kerstdag! Niemand van ons is er rouwig om dat het hele feestelijke gebeuren aan ons voorbij gaat. De afgelopen decennia zaten we altijd in de sneeuw – nou ja, als we geluk hadden – maar dit bevalt ons ook opperbest.

Jette en Mauricio gaan kaartjes kopen, dat moet bij een verkooppunt in de straat tegenover de aanligplaats. Hier staat wél een lange rij maar als er een tweede loket opengaat lost die zich snel op. Voor de prijs hoef je het niet te laten, voor de auto betalen we ongeveer €16 en per persoon dan nog 0,80ct. Mauricio en Daan blijven in de auto’s om ze op de boot te rijden, wij gaan vast aan boord om een plekje te zoeken. Het is inderdaad helemaal niet druk dus we kunnen maar uitzoeken. Precies op tijd, best bijzonder hier, worden de loopplanken opgehaald. Dat gebeurt gewoon handmatig. De mannen voegen zich al snel bij ons en terwijl Daan koffie haalt voor ons allemaal gaan de trossen los. De tocht duurt een dik uur en in dat uur komt de zon op. Dat is één van de redenen voor mensen om de vroege boot te nemen, een prachtig gezicht is het. We maken veel te veel foto’s onder het motto ‘thuis gooien we er wel uit wat niet de moeite waard is’ en genieten van de stilte op het water.

Bij aankomst verloopt alles weer heel vlot, we hoeven maar heel even te wachten op de auto’s. Daarna karren we door naar Montezuma, dat ligt op een uur of twee rijden hiervandaan aan de Grote Oceaan. Het landschap is nu echt heel tropisch. Hier en daar een dorpje, dan weer onvervalste jungle. Men is hier wel erg op het toerisme ingesteld, nog niet eerder zagen we zoveel aankondigingen van hotels en resorts, het ene nog mooier dan het andere. De wegen zijn voor een groot deel redelijk, dat wil zeggen in elk geval een soort van geasfalteerd, maar het laatste stuk is het weer een en al zandweg waar je alleen slalommend langs diepe kuilen overheen kunt. Alles zit onder het stof. Het lijkt wel alsof de bomen aan de kant allemaal van een laag bruine structuurverf voorzien zijn…je kunt hier maar beter geen longaandoening hebben! Ons hotel, Amor del Mar, ligt zó verstopt tussen de gewone optrekjes dat we er eerst voorbij rijden. We parkeren de auto’s langs het pad en hebben er geen hoge dunk van. Tot we naar binnen lopen….het overtreft onze stoutste verwachtingen! Wat een schitterend terrein. Alles tot in de puntjes verzorgd, overal hangmatten, zitjes en ligstoelen, uitzicht op zee…fantastisch! Als ze ook nog eens een uitstekend ontbijt blijken te serveren kan het helemaal niet meer stuk. 

Mille's bedje fungeert als box terwijl wij ontbijten.
Tja, en als Hugo erin ligt wil zij er natuurlijk óók bij.... 

Deze brutale specht ziet kans in één keer
het brood van je bord te pikken!

Het is nog heel vroeg en er is pas één kamer voor ons klaar, daar zetten we voorlopig alle bagage neer. En dan strekt de dag zich voor ons uit. 

Een luierdag (niet alleen letterlijk, dat laten we voor de kleintjes die daar onwaarschijnlijk goed in zijn ;) ) waarin we niet veel meer doen dan pootjebaden, lezen, beetje keutelen, nog meer lezen, op kindertjes passen. 

Hugo's superhandige slaaptentje!
Toch een beetje kamperen...

Tegen twee uur zijn de kamers allemaal klaar en verhuizen we onze spullen. Wij mogen de mooiste kamer en dat is werkelijk een juweeltje, met een groot terras en heerlijke stoelen. Opeens komt er iemand aan die roept dat er een aap in een boom zit, aan de andere kant van het terrein. En er loopt een ander beest, we denken eerst een hondje te zien maar het is een soort kleine miereneter. De aap slingert zich van tak naar tak, dat is toch wel iets heel bijzonders om te zien. Mille vindt het prachtig! 

Aan het eind van de middag lopen we over de zanderige weg naar het dorpje om wat inkopen te doen. We halen er onder andere een grote plastic teil die dienst moet gaan doen als babybadje.  Het stikt er van de restaurantjes, dit dorp moet het duidelijk hebben van het toerisme. Er zitten veel Amerikanen die de dienst uitmaken (o.a. de eigenaren van ons hotel, die dat met een hele familie beheren) maar gelukkig ook veel locals die er hun nerinkje hebben. Het geheel ademt iets van de 70-er jaren-backpackerssfeer en doet de hippietijd herleven in onze gedachten. Groot is het niet, het zijn maar drie straatjes. We lopen eerst terug naar het hotel om de boodschappen thuis te brengen en later gaan we terug om een hapje te eten. Onderweg zien we een heel varken aan het spit liggen, best een raar gezicht maar het ruikt verrukkelijk. Wij zoeken een ander eetplekje en komen bij een Spaans – Italiaans restaurantje uit. Het ligt mooi aan het water maar daar zien we in het donker natuurlijk niets van. Voor Mille bestellen we een klein bord spaghetti a la bolognese. Dat komt als eerste en is genoeg voor een heel peloton hongerige soldaten. Hoewel ze er een beste portie van naar binnen slaat help ik haar dus maar even mee, het is namelijk erg lekker. Inger en Daan gaan zich te buiten aan kreeft, die helaas wat tegenvalt. Ik verheug me op mijn calamares a la romana (gefrituurde inktvisringen, natuurlijk ook hier geserveerd met rijst en bonen) maar die zijn taai. Inger denkt dat ik overdrijf maar als ik er een aan Daan laat proeven beaamt die: smaakt naar rubber! Bij de obligate vraag van de ober of het gesmaakt heeft antwoord ik dus naar waarheid ‘nee’. Hij begrijpt meteen wat ik bedoel als ik zeg dat het nauw luistert bij schaal- en schelpdieren, als je die ook maar iets te lang kookt gaat het mis. Heel netjes zet hij mijn maaltje dus niet op de rekening.

Jette en Mauricio zijn met Hugo in het hotel gebleven. Zij hebben nog een paar grote Tupperware bakken met arroz con pollo, van de kerstlunch gisteren . Later hoor ik dat ze het toch bij brood met allerlei lekkers hebben gehouden. Dus die rijst met kip, die zwemt nu in de oceaan vrees ik…

Zondag 24 december – dag 7: La Guácima – Puntarenas

Dat de man-vrouw verhoudingen hier over het algemeen genomen wat anders liggen dan bij ons is bekend. Mannen die meewerken in de huishouding is een vrij onbekend fenomeen. Bijzonder is het dan ook om te zien dat Ezequiël vaak kookt. Op de vraag of hij dat leuk vindt antwoordt hij ontkennend, maar hij zette laatst toch maar even een mooie visstoofpot op tafel. En afwassen doet hij ook. 

Ik was vergeten het op te schrijven, maar toen we een paar dagen geleden uit Sarchi terugkwamen hebben wij gekookt voor iedereen. Pasta met tonijn, een onvolprezen recept dat we al jaren maken, en een simpele tomatensalade met avocado en mozarella. Dat viel goed in de smaak, letterlijk ook. Zoiets hadden ze nog nóóit gegeten. Alles ging schoon op – en het was veel kan ik je verzekeren! De volgende ochtend vertelde Abeliza dat ze niet veel had ontbeten. Ze had gisteren iets teveel van de pasta genomen….

Het is onze laatste dag hier voorlopig. Aan het eind van de reis komen we nog twee nachten terug, we zijn uitgenodigd voor de bruiloft van Ezequiël junior en zijn verloofde. Heel bijzonder, er komen in totaal maar iets van 40 mensen en wij zijn al met z’n zessen. Maar eerst op reis!

We ontbijten vandaag twee keer. Eerst thuis, en tegen elven rijden we naar het huis van Irmina waar een uitgebreid ontbijt voor ons gemaakt wordt. Natuurlijk met onder andere de befaamde gallo pinto (rijst met zwarte bonen), we vinden het allemaal lekker. Eerst zitten we nog even lekker in de tuin en Mille speelt weer met haar nieuwe vriendje, dat aan komt zetten met een bak waarin zo'n tweeduizend autootjes zitten. Helaas is ze daar niet zo in geïnteresseerd, ze laat zich liever rondrijden in een groter exemplaar. En eigenlijk vindt ze tekenen veel leuker.

 

 

Zo ziet de douche er hier uit. 

Bij ons is dat streng verboden, 

elektriciteit en water is geen 

goede combinatie....

....maar hier werkt het, het gaat
bijna overal zo! Ik heb er nog
niemand geroosterd onder
vandaan zien komen

Na de brunch vertrekken we richting Puntarenas, waar we een nacht zullen blijven om de volgende ochtend heel vroeg de eerste boot naar het schiereiland te pakken. Als we net het huis uitlopen staat er iemand die ons in het Nederlands aanspreekt. Hij woont al iets van 30 jaar in Costa Rica, na ook jaren in Colombia en Peru gewoond te hebben.  Toch is hij de taal niet verleerd, het Nederlands rolt er nog vloeiend uit. Hij komt hier om vis te kopen bij de zoon van Irmina, die heeft een vriezer vol kraakverse vis. We kletsen nog even wat en stappen dan in de auto’s. Altijd weer grappig, zulke ontmoetingen.

Het is vandaag cadeautjesdag: net als in veel andere landen wordt hier

Kerst op de 24^e gevierd met cadeautjes voor de kinderen. We zien ze langslopen, gezinnen met pakjes in de hand op weg naar familie. Voor ons is het hele kerstgebeuren verder weg dan ooit, de plastic kerststallen met neonverlichting en roze opgetuigde kerstbomen brengen ons nu niet bepaald in hoger sferen. Voeg daar nog bij een temperatuur van rond de dertig graden en je kunt je haast niet voorstellen dat het voor ons eigenlijk gewoon winter is.

Het is zondag, en ook nog vakantie hier, dus we zijn benieuwd naar de drukte op de wegen. Gelukkig blijft die achterwege zodat we vlot door kunnen rijden. Zo vlot zelfs dat er tijd genoeg is om naar de beroemde ‘krokodillenbrug’ te gaan, een grote brug over de Rio Tarcoles. Het is maar een klein stukje omrijden op weg naar ons onderkomen voor vannacht. Er zijn meer mensen die komen kijken, toch is het niet druk. Mauricio drukt ons op het hart om voorzichtig te zijn en vooral Mille goed vast te houden, niet geheel onterecht want heel veel bescherming is er niet op de brug en in het water liggen….héél veel krokodillen! Nou ja, de meesten slapen op de zandbanken. Maar als je er eenmaal een gezien hebt zie je er steeds meer, en nog een, en nog een, en is dat een boomstam? Nee, het beweegt! Na een tijdje lopen we naar beneden, richting oever, waar een klein hekje ons afschermt van de grote kaken. Nu zijn we nóg dichterbij! Bert loopt, eigenwijs als hij is, toch een stukje voorbij het hek maar komt gelukkig wel direct als we hem terugroepen. Je moet er niet aan denken….

We vervolgen de weg naar Puntarenas. Het oogt er allemaal wat armoedig, hoewel we inmiddels wel weten dat schijn bedriegt. Het hotel laat zich makkelijk vinden en Mauricio en ik gaan aan de balie inchecken. O, zegt het meisje, jullie zijn een dag te vroeg! Pfff….ik had al de hele tijd het idee dat we pas de 25^e op pad zouden gaan, dat blijkt dus te kloppen. Maar niet getreurd, de kamers zijn gewoon beschikbaar. Het zijn prachtige kamers, heel ruim en met een echte douche die het gewoon doet! Ook wel weer eens fijn. Er is een klein zwembadje met slechts een paar andere mensen erin dus maken we dankbaar gebruik van deze gelegenheid tot verkoeling. Het is hier namelijk vele malen warmer en vooral ook vochtiger dan in de Central Valley waar we vandaan komen. Overigens duikt niet iederéén het water in: een koud biertje is voor sommigen (ik noem geen namen) al meer dan genoeg.

Omdat we een dag eerder zijn dan gepland hebben we opeens een nacht zonder onderdak, en dat in deze periode waarin alles volgeboekt is. Jette gaat op zoek en gelukkig meldt ze zich al snel met de mededeling dat ze drie kamers gevonden heeft in Montezuma, waar we hierna naartoe gaan. In een ander hotel, dus we moeten weer verkassen maar voorlopig zijn we allang blij dat gelukt is. 

Mauricio zegt dat we vooral op tijd naar de zonsondergang moeten gaan kijken, om kwart over vijf. Om kwart voor vijf duik ik dus snel nog even onder de douche, we zitten maar 50 meter van het strand. Helaas….het gaat hier zó ontzettend snel dat we nog net een heel klein stukje zon zien, maar dat is twee minuten later al verdwenen. Jammer. 

Dan gaan we aan de wandel langs de boulevard, helemaal op het toerisme ingesteld. 

Toch is het rustig en dat terwijl dit het allerhoogste hoogseizoen is! Langzamerhand krijgen we trek in een hapje en we vinden een halfbakken Amerikaanse hamburgertent. Nauwelijks zitten we of er komt een stel mensen op ons aflopen dat Mauricio en Jette hartelijk begroet. Het zijn de ouders van Carmen, die net een master lucht- en ruimtevaarttechniek in Delft heeft afgerond en in januari in Groningen een Phd komt doen, bij dezelfde prof waar Mauricio dat ook gedaan heeft. Zij – de ouders – hebben Jette en Mauricio al eens ontmoet in Groningen en de laatste heeft per telefoon even laten weten dat we in Puntarenas zijn vanavond. De ouders wonen hier, hebben een winkel met Chinese spullen (zijn van Chinese afkomst). Natuurlijk zijn ze weg van Hugo en van Mille – wie niet – maar het meest bijzondere is dat ze een grote tas vol cadeautjes bij zich hebben. Uiteraard zit daar de obligate Chinese kalender bij, maar ook een blik met koekjes, kleertjes voor Hugo en een overhemd voor Mauricio. Als klap op de vuurpijl bekokstoven ze even iets met de eigenaar van de hamburgertent en bieden ze ons het etentje aan! Wat een hartelijke mensen, we zijn echt onder de indruk. De dag kan niet meer stuk!

Na het eten hebben we de pijp wel uit. We kachelen rustig terug naar het hotel en zetten de wekker om 3.00 uur; om 4 uur moeten we in de rij staan voor de ferry. Want iedereen wil de eerste boot om de zonsopgang te kunnen zien. Nu maar hopen dat we ons niet verslapen…