Donderdag 21 december - dag 4: La Guácima: Sarchi

 Even een opmerking vooraf: het blijkt dat er bij de mobiele versie (telefoon, tablet) een witte rand om de foto's komt. Ook vallen daar de bijschriften van de foto's weg. Wil je het oorspronkelijke blog zien moet je dus óf op je pc/laptop kijken, óf onder op je mobiele apparaat op 'internetversie/desktopversie' aanklikken.

Weer een ander ontbijt vandaag: tortillas met roerei. We krijgen er een soort zure room bij waar flink suiker doorheen is geroerd. Het kan mij niet bekoren maar de anderen smullen ervan. Had ik al gezegd dat de koffie hier verrukkelijk is? Abelisa schenkt onze bekers vol 'hasta arriba': tot de nok toe. En het zijn bepaald al geen kleine bekers, ik schat zo'n 0,4 liter. We worden er in elk geval goed wakker van.

Het is ontzettend handig dat we bijna allemaal in meer of mindere mate Spaans spreken. Er wordt dus heel wat afgepraat. Het blijkt dat de hele familie zo'n beetje uit ingenieurs bestaat, zowel de mannen als de vrouwen. Hoewel de vrouwelijke tak zich nu alleen met het huishouden bezighoudt...dat is dan wel weer jammer. Maar voor ons wordt duidelijk dat Mauricio het bij hem overduidelijk aanwezige bèta-gen dus in de genen heeft meegekregen (als Mille hem vraagt iets voor haar te tekenen verschijnen er slechts wiskundige formules op haar tekenbordje!) Hopelijk heeft hij daarvan ook wat aan Hugo doorgegeven, wij zijn allemaal van die verstokte alfa's die nog geen a² van b² kunnen onderscheiden - en dit zal dus ook wel onzin zijn ;).

Na het ontbijt rijden we naar een ander familielid, Irmina en haar gezin. Ze wonen dichtbij maar het voelt veel meer buiten, het huis is vanaf de weg gewoon zichtbaar en niet verstopt achter muren of hoge hekken. Er is een enorme tuin achter het huis waar de schommelstoelen al klaar staan. Ook hier worden we weer heel hartelijk ontvangen, we worden echt beschouwd als familie. Er scharrelt een jochie rond van een jaar of 5, Mille wordt direct door hem geconfisqueerd en dat laat ze zich met zichtbaar plezier aanleunen. Aan een tafeltje met kleurboeken zijn ze samen eindeloos zoet - taalproblemen spelen geen enkele rol. Mooi om te zien! Wij krijgen een verfrissend drankje aangeboden, Hierbabuena, wat vooral bestaat uit verse (spear)mint en water. IJskoud en ontzettend lekker!

 

  

Hierna staat een bezoekje aan Sarchi op het programma. Daar worden de ossenwagens gemaakt en vooral beschilderd die zo karakteristiek zijn voor Costa Rica. Je ziet ze veel terug maar dan in miniatuurformaat: bijvoorbeeld als servethouder! Is het nu echt traditioneel of meer iets voor toeristen? We gaan het zien.

Vol goede moed programmeren we de Waze de goede kant op in de verwachting dat die ons ook behoedt voor files of ons in elk geval daarvoor waarschuwt. Helaas helpt het niet echt: nog maar net op weg lopen we grandioos vast op de snelweg. We blijven echter geduldig - Jette heeft ons aan het begin van de reis ingepeperd dat geduld hier een eerste levensbehoefte is - en hopen dat het toch weer min of meer gaat rijden. Niet dus. Een paar keer willen we dan maar omdraaien, maar net op zo'n moment zet alles zich weer een beetje in beweging. Dus wachten we opnieuw. Een kwartier later besluiten we dat het mooi geweest is, we gaan keren en omrijden. Terwijl de auto al half op de andere weghelft gedraaid wordt komt er opeens in razende vaart een motoragent aanrijden. En nog een. En een politie-auto. Gauw terug maar! De boetes zijn hier niet misselijk. Even later komt er - jawel - een peloton wielrenners aan....en is het meteen duidelijk hoe deze opstopping is ontstaan. De Vuelta van Costa Rica! En nu durven we niet meer om te keren. Na een kleine kopgroep zien we achtereenvolgens een stuk of vier achterblijvers passeren, gevolgd door weer een grote groep renners. Opeens steekt Daan zijn kop door het autoraampje - die IT-ers zijn duidelijk gewend aan pop-ups - om te zeggen dat het nu waarschijnlijk wel klaar is, Mauricio denkt dat ook. Toch nog maar even wachten dus. Uiteindelijk staan we bijna anderhalf uur stil en dan geloven we het wel: als een volleerd coureur gooit Mauricio het stuur om, geeft plankgas en wég zijn we! Daan volgt onmiddellijk zodat het hele gezelschap weer compleet is.

Het kost ons nog meer extra tijd, omrijden is hier makkelijker gezegd dan gedaan. We moeten een enorme extra lus maken om Sarchi te bereiken en dan slaat ook de honger toe. We vinden een leuk restaurantje in Grecia, vlak voor Sarchi. Er is een flinke speelhoek zodat Mille zich ook prima kan vermaken en wij slaan enorme porties rijst met vis/kip naar binnen. Je kunt hier vaak kiezen tussen arroz con camarones/pollo of camarones/pollo con arroz. In het eerste geval krijg je gewoon minder garnalen of kip, in het tweede geval meer. Mauricio vindt het hier aan de prijs, wij kunnen er wel mee leven. Tussen de €6 en €7,50 zijn we ongeveer kwijt aan een maaltijd. Het smaakt opperbest.

Na het eten gaan we dan eindelijk, met flinke vertraging, naar Sarchi. Bij de fabriek van Joaquín Chaverri stoppen we, er is een grote maar geheel lege en zelfs afgezette parkeerplaats. Hmm....wat klopt hier niet?? Nou, de fabriek wordt gerestaureerd en is dus gesloten...tja. Het hele eind voor niets gereden? Nee, toch niet. De eigenaar is er wel, en die geeft ons heel veel uitleg. Zijn over- overgrootvader blijkt een van de uitvinders van de kar geweest te zijn. Eind 18e eeuw was er behoefte aan een beter transportmiddel voor de koffiebonen en aldus werd de ossenkar ontwikkeld. In eerste instantie werden ze niet gedecoreerd, maar van begin 20e eeuw ontstond het gebruik de wielen van geometrische en felgekleurde patronen te voorzien. En ach, als je toch eenmaal aan het schilderen bent kun je de rest ook wel doen toch? Zo werden de karren van saaie houten objecten tot kunstwerken verheven. Per dorp werden zelfs eigen patronen ontwikkeld zodat daaraan herkenbaar was waar ze vandaan kwamen. Handig bij het transport in de haven.

Bert bij een van de schilders die nu de buitenmuur
van de fabriek onder handen neemt

De allergrootste ossenkar, tentoongesteld in het
centrum van Sarchi. Hieronder twee karren die in de
koffieplantage stonden maar niet meer in gebruik zijn.

 

In de tegenoverliggende souvenirwinkel dwalen we nog een tijdje rond om onder andere houtsnijwerk maar ook schitterende schommelstoelen te bewonderen. Daarna rijden we door naar het centrum om de grootste ossenkar ter wereld te bewonderen. Een eyecatcher inderdaad, maar natuurlijk puur als statussymbool gebouwd. En helaas achter een hekwerk zodat het moeilijk is om foto's maken. 
Mille gaat helemaal los in het aanlendende speeltuintje waar ze al snel contact krijgt met een meisje dat een afbeelding van Peppa Pig op haar trui heeft staan. Aan schone speelgrond doen ze hier niet zo, zodat Mille er al snel zélf uitziet als een varkentje. Maar dat maakt allemaal niet uit, ze kan thuis in de tobbe en al met al hebben we weer een hele leuke dag. In het donker komen we thuis en 's avonds kijken de mannen gezamenlijk voetbal op tv. Dat is tenslotte universeel, de kreten die hier geslaakt worden bij een net gemiste kans verschillen in niets van die in Nederland!