Een brief sturen naar iemand in Costa Rica? Makkelijk, je
schrijft het adres op de enveloppe en gooit het in de brievenbus. Toch? Nee,
niet dus. Dat wil zeggen, je schrijft er wel een adres op maar dat ziet er een
beetje anders uit dan in de rest van de wereld. En Costa Rica is er trots op!
Eerst doen we vandaag de was. Abeliza (je schrijft het met
een z, niet met een s zoals ik eerst dacht) wijst me één van de drie
wasmachines aan die buiten staan, de grootste. Ze houdt erg van wassen, legt ze
uit, en heeft voor alle soorten was een andere machine. Die staan gewoon buiten
onder een afdak en daarnaast is er een grote stenen bak voor het spoelen. We
vullen de machine eerst met koud water, zij strooit ongeveer een kilo waspoeder
erin en dan zetten we hem aan, op een kwartier. Onderin bewegen de schoepen en
dat is het. Net als vroeger, ik herinner me het nog goed. Na dat kwartier vis
ik alles eruit en gaat het in de spoelbak. De kraan open, even alles met de
hand flink bewegen, klaar. Nou ja, dat dacht ik. Maar Abeliza komt met een fles
wasverzachter aanzetten en gooit een halve liter in de bak. Moet tien minuten
staan, daarna spoelen we het opnieuw uit en hangen we het op. Drogen doet het aan
de lijn binnen een kwartier.
Daarna gaan we naar de dierentuin (en rescue center) van Alajuela.
Mauricio en Jette bleven thuis met Hugo, zij waren er al eens geweest en hadden
behoefte aan een ochtendje rust. Hoewel Mauricio al om vijf uur 's morgens met
zijn moeder naar de overdekte markt in Alajuela was gegaan om inkopen te doen
voor de kerstlunch waar we voor uitgenodigd zijn. Maar goed, even het adres opgezocht van de Zoo.
Het postadres is: 2.3 km al este del cruce de Manolo's, ruta 3, hacia el B° San
José., Provincia de Alajuela, Alajuela, Costa Rica. Oftewel: 2,3 km ten
westen van kruispunt Manolo, weg nummer 3, tot Barrio (wijk) San José. Tja, dan
moet je maar hopen dat je brief goed aankomt. Maar wij sturen geen brief, we
gaan gewoon op bezoek en dan kun je het adres natuurlijk heel makkelijk via
Google Maps invoeren.
We zijn de tweede auto op de parkeerplaats, het belooft dus
een rustig bezoekje te worden. Het is ook pas tien uur, in verband met de
feestelijke lunch zijn we op tijd vertrokken. Mille wordt in de buggy gezet,
onder enig protest, en we lopen naar de ingang. Al vóór we daar zijn hebben we
tal van kleurrijke papegaaien en leguanen gezien. We vinden het de
toegangsprijs nu al waard! En het klopt, we zien ontzettend veel verschillende
diersoorten. Die worden hier opgevangen om zo nodig te herstellen en later waar
mogelijk weer uitgezet. Heel veel vogels, apen (vooral de kleinere soorten),
reptielen en zoogdieren. We hebben te maken met een non-profit organisatie die
door het hele land het welzijn van de dieren beheert. Het geheel is mooi en
overzichtelijk aangelegd. Je volgt gewoon de route en komt dan overal langs. We
vermaken ons prima en zijn er zo'n tweeëneenhalf uur zoet.
Na de dierentuin rijden we direct door naar het huis van de
moeder van Mauricio. Haar adres is: Calle Muñoz hasta arriba. Oftewel, het huis
aan het eind van de straat. Er staan nog meer huizen maar de postbode zal het
ongetwijfeld begrijpen. En anders komt het wel bij familie terecht die het
alsnog op de goede plek zal bezorgen.
 |
| Zelfs de schildpadden staan hier in de file! |
De voorbereidingen voor de lunch zijn al een paar uur bezig
als we aankomen.
Het ziet er heerlijk uit allemaal. We krijgen eerst een
verkoelend drankje, water met kruiden en vruchten en zwerven wat rond in de
tuin. Iemand komt met een enorme pompoen aanzetten. Mille probeert hem te
tillen maar dat lukt natuurlijk met geen mogelijkheid. Als opa komt helpen gaat
het een stuk beter.
De eerste gang wordt geserveerd, een frisse salade. Terwijl
we eten zegt Jette dat ze eigenlijk nog heel graag naar de WalMart willen om de
nodige boodschappen te doen voor we morgenochtend op reis gaan maar ze zijn er
steeds niet aan toegekomen. Ik stel voor dat ze nú gaan, dan passen wij met z'n
allen op Hugo. Het is tenslotte niet zo formeel allemaal, wij zitten hier best
en iedereen gaat een beetje z'n eigen gang. Ze zijn blij met het voorstel en zo
wordt de blauwe Landrover gestart, wat na enkele pogingen lukt. Jette kruipt
achter het stuur, het hek wordt opengeschoven en weg zijn ze. Goed geregeld!
Na de salade krijgen we een lekkere stoofpot geserveerd in
een soepkom. Goed gevuld, het zou bij ons op een winterse dag niet misstaan. Ik
neem niet al te veel om ruimte te houden voor de volgende gangen. Intussen
wordt alles aan de kooktafel opgeruimd, afwassen gebeurt aan de
buitengootsteen. Zoals overal hier met koud water en een sponsje. Om het vet
toch goed te kunnen verwijderen gebruiken ze een soort pasta die ze op de spons
smeren. Het werkt als een tierelier maar of het nu echt verantwoord is? Ik heb
begrepen dat het in Amerika in elk geval niet verkocht mag worden.
Intussen wachten wij de dingen af die komen gaan (lees:
eten). Alleen, die komen niet...De tijd verstrijkt, het wordt donker. Mauricio
belt en vraagt of wij vast wat wortels willen koken voor Hugo. Natuurlijk
willen we dat. Ik zoek in de keuken naar een pan en vraag aan Olga hoe het
fornuis werkt. Ze heeft geen idee, want zelf kookt ze nooit... Dus draai ik
maar aan een knop in de hoop dat het de goede is en dat is het geval, het
pannetje wordt warm. Als Jette en Mauricio terugkomen zijn de wortels net gaar.
Naast het pannetje voor Hugo staat nog een enorme pan. Mauricio kijkt erin en
hij zit vol met arroz con pollo! Dat was kennelijk voor vanavond bedoeld, maar
niemand maakt aanstalten om er iets mee te doen. Mauricio en Jette begrijpen
het ook niet. We laten het maar zo, echt honger hebben we niet en voor M en J
is er nog genoeg over van de stoofpot. Wij vertrekken naar ons eigen stekje,
tenslotte moeten we allemaal nog een en ander inpakken want morgen vertrekken
we voor onze rondreis. Hugo krijgt z'n worteltjes en dat smaakt hem opperbest!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten