Vrijdag 22 december - dag 5: La Guácima

Waar rook is, is vuur. Maar al te waar. Als we bij Mauricio's moeder in de tuin staan zien we dikke rookwolken vlak achter de muur. Mauricio gaat direct kijken en wij natuurlijk ook. We zien een enorm vuur, door de buurman aangestoken. Terwijl wij erbij staan gooit hij lachend nog een plastic container in de vlammen...Mauricio meldt het onmiddellijk bij de autoriteiten. Het is ten eerste verboden omdat het slecht is voor het milieu en ten tweede omdat het vliegveld van San Jose vlakbij ligt. Hoe het is afgelopen weten we niet, maar het dringt tot me door dat het toch wel een haast onhaalbare zaak is om de milieuvervuiling mondiaal te keren als je niet iedereen kunt overtuigen van het belang ervan. Toch is juist dit land heel hard bezig om klimaatneutraal te worden en neemt men allerlei milieuvriendelijk maatregelen. Terecht wordt wel als kritiek aangemerkt dat de infrastructuur nu niet bepaald meewerkt in dit opzicht, daar valt nog een flinke inhaalslag te maken. Of niet, want zoals één van de tico's die we spraken zei: 'Zonder deze slechte wegen is het ons land niet meer: pura vida!'. Tja, zo kun je er ook naar kijken. 

Over vuur gesproken, wat erg opvalt hier is dat er niemand rookt. Gewoon helemaal niemand! Tenminste, wij hebben het niet gezien. Dat is wel heel opmerkelijk. Nergens zie je rookplekken maar dat is dus ook niet nodig. Gevoegd bij de al genomen milieumaatregelen levert het niet alleen voor de bevolking maar ook zeker voor het klimaat iets goeds op.

Goed, dag 5. 
Vandaag gaan we naar Cartago, naar de plek waar Jette gewoond heeft toen ze 17 was, en naar de Universiteit waar Mauricio gewerkt heeft. Ook willen we nog langs de vulkaan Irazú, of in elk geval daar in de buurt rondkijken (het is een Nationaal Park). M's moeder gaat ook mee. We komen niet heel snel op gang, onder andere omdat we eerst nog een kijkje nemen in het huis van Ezequiël junior. Dat ligt naast het huis van zijn ouders en het ziet er van buitenaf niet veelbelovend uit. Maar schijn bedriegt: het is prachtig. Modern en van alle gemakken voorzien.

In het huis van Ezequiël junior.

We vertrekken uiteindelijk rond half elf. De eerste drie kilometers, slalommend over wegen vol kuilen, verlopen vlot. Toen draaiden we de snelweg op en....vast stonden we weer. Het synoniem voor snelweg is hier slakkengang, dat wil zeggen als je geluk hebt. Om niet in herhalingen te vervallen hou ik het kort: we deden dik twee uur over ongeveer 7 kilometer. Nog niet eens in de búúrt van Cartago. Wel in die van een mega shoppingmall en gezien de hamburgerbehoefte van enkele personen de aangewezen plaats om maar een parkeerplek te zoeken. Nou, ook dat viel niet mee. Uiteindelijk werden alle passagiers inclusief kinderen er maar uitgezet bij een ingang zodat de chauffeurs rustig rondjes konden blijven draaien in de hoop op een vrij plekje.

We begeven ons naar boven. Druk is het, onvoorstelbaar druk. Er zijn gelukkig wel een paar tafeltjes vrij in het 'Food Center' zodat we in elk geval kunnen zitten. Maar met mij gebeurt er iets vreemds: ik krijg het spaans benauwd, het zweet breekt me uit. Enorm veel herrie, het is er ook heel warm en vol. Ik wil maar één ding: weg! Om te voorkomen dat ik onderuit  ga (wat ik mijn hele leven nog niet gedaan heb). Bert gaat mee en we vinden bij de ingang een rustig plekje waar we wel een half uur zijn blijven zitten. Er komt een steward langs die vraagt of we iets nodig hadden en ze brengt op mijn verzoek een glas koud water. Toen ik dat eenmaal binnen had, en Jette was komen zeggen dat ze nog wat wilden blijven om inkopen te doen - prepaid telefoonkaarten, ander autostoeltje voor Hugo - zijn we weer naar boven gegaan. Niets meer aan de hand! Pfff....

Mauricio heeft inmiddels twee prepaid simkaarten gekocht met elk 3 gigabyte geheugen. Ik krijg er een en Daan ook, zodat we allebei de Waze kunnen gebruiken in het vervolg. Bovendien kunnen we elkaar dan in noodgevallen altijd bereiken per telefoon. Reuze handig en helemaal niet duur, €15 per kaart. Een aanrader dus.
Het babystoeltje was ook gauw gevonden. Het huurstoeltje was van zo'n slechte kwaliteit dat iemand constant Hugo's hoofdje vast moest houden wilde het er niet afgeslingerd worden. Het nieuwe exemplaar is niet alleen veel beter maar ook veel goedkoper: $40, terwijl huren $5 per dag kost. Het huurstoeltje hebben we dan ook teruggebracht.
Iedereen gaat daarna een beetje z'n eigen gang en dan blijkt dat het winkelcentrum weliswaar heel groot is maar niet onoverzichtelijk. We konden elkaar dus makkelijk terugvinden.

Cartago hadden we uit ons hoofd gezet, toen we terugreden werd het alweer donker. Hoewel de dag totaal anders liep dan gepland kijken we toch tevreden terug. Het was eigenlijk helemaal niet erg. Pura Vida!