Het komt er niet echt van....

Het bijhouden van een blog als je met zoveel mensen - waaronder twee kleintjes -  op reis bent blijkt lastiger dan ik dacht. Het komt er nauwelijks van. Ik verzamel daarom maar zoveel mogelijk informatie en zal als we terug zijn proberen er alsnog een verslag van te maken. Niets aan de hand dus verder!

Dinsdag 19 december: dag 2 - La Guácima, Alajuela

De infrastructuur in Costa Rica is rampzalig, in elk geval in de Central Valley rond de grote steden (San José, Cartago). Maar daar hebben we de eerste dag nog geen last van. Wel van de jetlag, om vijf uur ‘s morgens tref ik Daan aan in de woonkamer met een klaarwakkere Mille. Toch zie ik kans nog even in te slapen tot een uur of zeven. Abeliza, de tante, zorgt voor enorme bakken heerlijke koffie. Even later komt er ook brood op tafel dat we eten met de witte kaas die nog het meeste lijkt op de Hollandse schapenkaas. Ook is er iets van een hartige taart en een zoete koek. Abeliza en Ezequiel schuiven gezellig aan, hun zoon – die ernaast woont  en eveneens Ezequiel heet– eet ook mee.

Jette belt ons met de mededeling dat ze de kinderarts al thuis hebben gehad omdat Hugo opeens onder de uitslag zat: allergisch voor de amoxicilline. De dokter, al bijna tachtig maar nog steeds praktiserend arts en toevallig ook nog de buurman van Mauricio’s moeder, schrijft een berg aan medicijnen voor. Ook adviseert hij om een bloedonderzoek te laten doen vanwege mogelijk ijzertekort. Jette is, terecht, altijd wat argwanend als het gaat om buitenlandse artsen en medicatie en wil de dokterspost in Groningen bellen. Ik stel haar voor mijn vriendin Arda te bellen, ook kinderarts. Dat vindt ze een beter idee. Arda adviseert het bij het nieuwe antibioticum te houden en de rest te laten voor wat het is. Eén van de medicijnen wordt in Nederland alleen aan paarden gegeven, met recht een paardenmiddel dus….

Na het ontbijt scharrelen we wat in en om het huis. Het is niet groot maar heeft een prettige uitstraling. 

De toegangspoort. Het hek gaat open en
dicht met de afstandsbediening en is in 
principe altijd gesloten.

Onze straat.

De patio waar het goed toeven is.

Olivia,dochter van Abeliza, komt met dochtertje Sara en zoon Santiago op bezoek. Sara ontfermt zich meteen over Mille en speelt kappertje met haar. Mille laat het zich allemaal welgevallen tot het haar op een goed moment teveel wordt. Daan speelt later nog een spelletje domino met Sara en zo vermaken we ons wel. 

Bert zit buiten op een bankje wat te lezen als Mauricio ons samen met zijn moeder en Jette ophaalt. Ze nemen ons mee naar een - natuurlijk authentiek - restaurantje. We eten een Costaricaans maaltje, rijst met vlees en bonen, het smaakt goed. Wat hier ook heerlijk is zijn de enorme glazen vruchtensap: ze gooien gewoon een halve ananas of ander fruit in de blender en vullen dat aan met water. Dat fruit smaakt hier zoals het hoort, zongerijpt in plaats van in een of andere koelruimte. Mille mag even uitrazen in het speeltuintje, ze zijn hier erg op kinderen gericht.

Voor Hugo wordt intussen gezorgd door een van de vele familieleden zodat hij rustig uit kan zieken. Na het eten gaan we naar het huis van Mauricio’s moeder. Het is groot, ruim en er is een enorme tuin bij. Helemaal ommuurd, maar dat is hier overal zo. Tralies of muren, het kan allemaal zolang er maar niemand ongenood binnenkomt. Over een hobbelige zandweg langs een oude spoorlijn rijden we door tot we een bordje zien met Calle Muñoz. De familie heeft gewoon een eigen straat! Vroeger bezaten ze een enorm stuk land, nu is dat allemaal allang verkocht en verdeeld in kleine percelen. De moeder van Mauricio heeft nog één stuk grond in bezit waarop ze een paar jaar geleden een huis heeft gebouwd. Dat ging niet zonder slag of stoot heb ik begrepen (aannemer die het af liet weten na de helft van het geld geïnd te hebben), maar nu staat er eindelijk iets moois. Er is veel hout gebruikt en wat direct opvalt is de hoge, grote ruimte als je binnenkomt. Er zijn twee ruime slaapkamers en een piepklein keukentje. Er staan, zoals overal hier, grote houten schommelstoelen waar we ons neervlijen en een lekker koel glas water drinken. Want warm is het wel ja…. 

Het huis van Mauricio's moeder. 
De twee landrovers horen er ook bij.

Het huis gezien vanaf het hek. 

Mille drinkt een slokje uit mijn glas en terwijl ze dat doet hoor ik iets knappen. Ze heeft in het glas gebeten, dat sprong kapot en er stroomt bloed uit haar mond! Met mijn vinger voel ik of daar nog iets is achtergebleven maar dat lijkt niet zo. Terwijl Mauricio al met de eerste  hulp aan de lijn hangt en de anderen zich over Mille ontfermen zoek ik naar de scherven. Er ontbreekt er één. Shit. We zoeken overal maar vinden niets. Heeft ze dan tóch iets binnengekregen? Ik kijk nog eens goed in het glas en ja hoor, daar ligt de ontbrekende scherf op de bodem! Pfff….Het bloeden is inmiddels al gestopt en we gaan maar weer rustig verder met de dag.

Om 18.00 is het donker. Niet veel later rijden we terug naar ons eigen onderkomen, we kletsen nog wat met de familie en duiken dan vroeg ons bed in. Dag één in Costa Rica zit erop.

Maandag 18 december–dag 1: Schiphol – San Jose (Costa Rica)

Precies op tijd stonden we klaar voor de shuttle die ons na twintig minuten met al onze bagage - en dat was nogal wat - uitspuugde voor de ingang van de vertrekhal. Inchecken met de automaten lukte niet, tot drie keer toe weigerde het ding ons toegang te verlenen. Op maandagochtend kun je hem dat ook niet kwalijk nemen natuurlijk, zo'n apparaat heeft ook een zwaar weekend achter de rug. 

 

We werden doorgestuurd naar de ouderwetse incheckbalie waar het best even duurde voor we alle instapkaarten in handen hadden. Wat wil je ook, acht personen met al hun spullen. Maar het lukte, het babybedje werd als bijzondere bagage afgevoerd en de buggy mocht mee tot de gate. Vrij snel waren we door de security en konden we ons eindelijk laven aan een goede bak koffie. Met Hugo leek het veel beter te gaan en Mille had meer dan genoeg te zien zodat we daar eigenlijk ook geen kind aan hadden.

De eerste vlucht naar Parijs verliep vlotjes. We hadden stoelen bij de nooduitgang gereserveerd maar daar mochten geen jonge kinderen zitten zodat wij er uiteindelijk alleen zaten. Bij aankomst zochten we direct naar de buggy, die zou bij de uitgang weer voor ons klaar staan. Nou, niet dus. Na enig wachten bleek dat hij doorgelabeld was naar San José....Dan maar zonder. We moesten twee uur wachten maar dat was niet erg want Hugo had de vliegreis goed benut door een overvolle luier te produceren, en dan bedoel ik niet met de vloeibare versie. De inhoud van de luier had een overloop nodig en vond die op de broek van zijn vader. Hoe dat rook laat zich raden... We vonden een mooi plekje in een gang waar haast niemand was. Er stonden een paar stoelen en verder zaten we op de grond. Heel ontspannen, Mille kon er overal rondrennen zonder een kip kwaad te doen. 

Na zo een tijdje gezeten te hebben begaven we ons naar de gate even verderop. Daar waren alle stoelen bezet maar we vonden opnieuw een hele rustige plek waar we ons uitgebreid konden installeren. Hugo lag alles vanaf zijn kleedje te bekijken, Mille trok de speen uit zijn mond wat hij goeiig toeliet.
De moeders gebruikten de tijd om wat yoga-oefeningen te doen en zo kwamen we de tijd wel door. Opeens zei Mauricio dat de gate gewijzigd was. Wij hadden dat allemaal niet gehoord maar het klopte wel…dus snel alles bij elkaar gegraaid en op zoek naar gate 46 die gelukkig vlakbij was. We konden meteen doorlopen, dat is wel het voordeel van reizen met kleine kinderen.

Over  de vlucht, die elf uur duurde, valt verder niet erg veel te vertellen. De kleintjes gedroegen zich voorbeeldig en hebben allebei uren geslapen. Nou ja, het had iets meer gemogen maar toch. 

                          

Precies om kwart over zes plaatselijke tijd rolden we het vliegtuig uit.
Bij de douane stonden lange rijen, maar Mauricio babbelde even met iemand van het personeel en toen mochten we ook hier zo doorlopen zodat we snel naar de bagageband konden. Redelijk vlot kwamen de tassen van de band en tot onze vreugde waren ook het babybedje en de buggy meegekomen. Met de shuttle reden we naar het autoverhuurbedrijf waar het helaas eindeloos duurde voor we de auto’s meekregen. Inmiddels waren we 24 uur onderweg en lichtelijk uitgeteld. Dus snel op weg naar de tante van Mauricio waar wij ondergebracht zouden worden. Stuiterend over de slechte wegen – ik moest Hugo’s hoofdje goed vasthouden in het stoeltje, het klapte alle kanten op – kwamen we bij het huis waar tante, oom en hun zoon ons opwachtten. We werden hartelijk ontvangen, Hugo werd in de armen gesloten en Mille stal meteen de show. Maar doodmoe als we waren wilden we maar één ding: slapen. Ik vroeg nog even om een laken, dat ontbrak op mijn bed maar ach, gauw geregeld. En toen gleden we eindelijk allemaal in slaap.

Zondag 17 januari – dag 0: Groningen - Schiphol

Het was op het nippertje. Het had maar een haartje gescheeld of het hele feest was niet doorgegaan. Mille had op zaterdag opeens 40 graden koorts, een bezoekje aan de dokterspost wees gelukkig uit dat het niet ernstig was maar ‘slechts’ een zware verkoudheid. Het virus dat iedereen om ons heen al geveld had. En zoals dat gaat met peuters knapte ze heel snel weer op zodat we wat dat betreft zondag met een gerust hart aan de reis konden beginnen. Erger leek het met Hugo. Dat kleine kereltje van net acht maanden bleek zaterdag óók de dokterspost bezocht te hebben met als uitkomst longontsteking. Gelukkig niet ernstig, en ook hij knapte snel op na de eerste dosis antibiotica. Zo’n baby is natuurlijk toch heel kwetsbaar maar omdat hij geen koorts had en bovendien ‘fit to fly’ verklaard was durfden de ouders het wel aan.We stapten dus uiteindelijk allemaal koortsvrij in de auto richting Schiphol, of beter gezegd Nieuw Vennep, waar we kamers hadden gereserveerd met gratis parkeren voor de drie weken die we weg zijn. Nou ja, helemaal gratis was het niet, maar voor de twintig euro die het per auto extra kostte kun je in Amsterdam nog niet eens een dag je auto stallen. Eenmaal in het hotel bleek dat ook deze keer weer de meest luxe nieuwe kamers voor ons gereserveerd waren, wat aan de mevrouw aan de balie de vraag ontlokte hoe we dat in vredesnaam voor elkaar hadden gekregen voor zo’n bodemprijs…..Ik had geen idee. Gewoon op tijd geboekt denk ik.

We doken de bar in want naast die uitverkoopprijs kregen we ook nog een gratis drankje aangeboden. Je zou Van der Valk haast gaan promoten. Extra leuk was dat Eva, al ruim twintig jaar vriendin van Inger en zo’n beetje tot de familie behorend, langs kwam om ons allemaal uit te zwaaien. Na  het eten, wat niet allemaal even lekker was helaas, maakten we ons op voor een korte nacht. Om vijf uur opstaan en om zes uur met de shuttle mee, de vlucht naar Parijs zou om half tien vertrekken. Met zo’n groot gezelschap kun je maar beter op tijd zijn.

Met z’n achten op reis: de aan- en inleiding

Het gaat er nu dan toch van komen: na veel wikken en wegen hebben we besloten in december drie weken naar Costa Rica te gaan. Onze schoonzoon komt daarvandaan, onze kleinzoon krijgt naast de Nederlandse ook de Costaricaanse nationaliteit en onze oudste dochter – nu de vrouw van – is sinds 2000 al vele malen in het land geweest. Het moet er prachtig zijn, met een enorme verscheidenheid aan natuur. Hoogste tijd dus om al dat moois eens met eigen ogen te gaan bekijken. Niet met z’n tweeën maar met z’n achten, onze twee dochters en hun gezin gaan ook mee. Dat betekende heel wat geregel natuurlijk. Het begon al met de vliegtickets. Normaal gesproken boeken we die altijd zelf via internet, maar met zoveel personen waaronder ook nog eens een baby van acht maanden en een peuter van bijna twee wil je toch zeker weten dat het allemaal klopt. De jongste moest liefst een babybedje en ook wilden we natuurlijk zoveel mogelijk bij elkaar in de buurt zitten. Daarbij dan liefst nog gunstige vliegtijden natuurlijk. Nou ja, om kort te gaan, we schakelden een ouderwets reisbureau in. Gezeten tegenover een zeer deskundige dame bespraken we onze wensen. Het bleek niet eens zo eenvoudig alles voor elkaar te krijgen maar het is uiteindelijk gelukt. Onder andere doordat er twéé boekingen gemaakt zijn, die wel weer aan elkaar gekoppeld werden. De ene boeking betrof vaders met kinderen, op de andere boeking stonden wij en onze dochters. Je moet er maar op komen.

Er gaat heel wat mee. Een buggy, een AeroMoov bedje voor de peuter, een Nomad Travel bedje voor de baby. En dan de gewone bagage nog. Gelukkig is het zomer als we daar aankomen, wat dat aangaat kunnen we met veel minder kleding volstaan dan voor een doorsnee wintersportvakantie. Scheelt kilo’s. Aan de andere kant, er gaan wel kilo's Hollandse kaas mee, evenals een mud stroopwafels en een kubieke meter Groninger koek...😄


De eerste week zullen we doorbrengen in het huis van de tante van onze schoonzoon Mauricio en van daaruit allerlei bezienswaardigheden bezoeken, daarna maken we een rondtoer door het land. Hoewel ik niet kan garanderen dat het altijd gaat lukken wil ik toch proberen een reisverslag te maken. Dat heb ik tijdens onze Amerika-reizen ook gedaan (zie: www.bertensaskia.blogspot.com) en het is nog steeds erg leuk terug te lezen wat we daar allemaal beleefd hebben. Dus: let’s go!