Dinsdag 19 december: dag 2 - La Guácima, Alajuela

De infrastructuur in Costa Rica is rampzalig, in elk geval in de Central Valley rond de grote steden (San José, Cartago). Maar daar hebben we de eerste dag nog geen last van. Wel van de jetlag, om vijf uur ‘s morgens tref ik Daan aan in de woonkamer met een klaarwakkere Mille. Toch zie ik kans nog even in te slapen tot een uur of zeven. Abeliza, de tante, zorgt voor enorme bakken heerlijke koffie. Even later komt er ook brood op tafel dat we eten met de witte kaas die nog het meeste lijkt op de Hollandse schapenkaas. Ook is er iets van een hartige taart en een zoete koek. Abeliza en Ezequiel schuiven gezellig aan, hun zoon – die ernaast woont  en eveneens Ezequiel heet– eet ook mee.

Jette belt ons met de mededeling dat ze de kinderarts al thuis hebben gehad omdat Hugo opeens onder de uitslag zat: allergisch voor de amoxicilline. De dokter, al bijna tachtig maar nog steeds praktiserend arts en toevallig ook nog de buurman van Mauricio’s moeder, schrijft een berg aan medicijnen voor. Ook adviseert hij om een bloedonderzoek te laten doen vanwege mogelijk ijzertekort. Jette is, terecht, altijd wat argwanend als het gaat om buitenlandse artsen en medicatie en wil de dokterspost in Groningen bellen. Ik stel haar voor mijn vriendin Arda te bellen, ook kinderarts. Dat vindt ze een beter idee. Arda adviseert het bij het nieuwe antibioticum te houden en de rest te laten voor wat het is. Eén van de medicijnen wordt in Nederland alleen aan paarden gegeven, met recht een paardenmiddel dus….

Na het ontbijt scharrelen we wat in en om het huis. Het is niet groot maar heeft een prettige uitstraling. 

De toegangspoort. Het hek gaat open en
dicht met de afstandsbediening en is in 
principe altijd gesloten.

Onze straat.

De patio waar het goed toeven is.

Olivia,dochter van Abeliza, komt met dochtertje Sara en zoon Santiago op bezoek. Sara ontfermt zich meteen over Mille en speelt kappertje met haar. Mille laat het zich allemaal welgevallen tot het haar op een goed moment teveel wordt. Daan speelt later nog een spelletje domino met Sara en zo vermaken we ons wel. 

Bert zit buiten op een bankje wat te lezen als Mauricio ons samen met zijn moeder en Jette ophaalt. Ze nemen ons mee naar een - natuurlijk authentiek - restaurantje. We eten een Costaricaans maaltje, rijst met vlees en bonen, het smaakt goed. Wat hier ook heerlijk is zijn de enorme glazen vruchtensap: ze gooien gewoon een halve ananas of ander fruit in de blender en vullen dat aan met water. Dat fruit smaakt hier zoals het hoort, zongerijpt in plaats van in een of andere koelruimte. Mille mag even uitrazen in het speeltuintje, ze zijn hier erg op kinderen gericht.

Voor Hugo wordt intussen gezorgd door een van de vele familieleden zodat hij rustig uit kan zieken. Na het eten gaan we naar het huis van Mauricio’s moeder. Het is groot, ruim en er is een enorme tuin bij. Helemaal ommuurd, maar dat is hier overal zo. Tralies of muren, het kan allemaal zolang er maar niemand ongenood binnenkomt. Over een hobbelige zandweg langs een oude spoorlijn rijden we door tot we een bordje zien met Calle Muñoz. De familie heeft gewoon een eigen straat! Vroeger bezaten ze een enorm stuk land, nu is dat allemaal allang verkocht en verdeeld in kleine percelen. De moeder van Mauricio heeft nog één stuk grond in bezit waarop ze een paar jaar geleden een huis heeft gebouwd. Dat ging niet zonder slag of stoot heb ik begrepen (aannemer die het af liet weten na de helft van het geld geïnd te hebben), maar nu staat er eindelijk iets moois. Er is veel hout gebruikt en wat direct opvalt is de hoge, grote ruimte als je binnenkomt. Er zijn twee ruime slaapkamers en een piepklein keukentje. Er staan, zoals overal hier, grote houten schommelstoelen waar we ons neervlijen en een lekker koel glas water drinken. Want warm is het wel ja…. 

Het huis van Mauricio's moeder. 
De twee landrovers horen er ook bij.

Het huis gezien vanaf het hek. 

Mille drinkt een slokje uit mijn glas en terwijl ze dat doet hoor ik iets knappen. Ze heeft in het glas gebeten, dat sprong kapot en er stroomt bloed uit haar mond! Met mijn vinger voel ik of daar nog iets is achtergebleven maar dat lijkt niet zo. Terwijl Mauricio al met de eerste  hulp aan de lijn hangt en de anderen zich over Mille ontfermen zoek ik naar de scherven. Er ontbreekt er één. Shit. We zoeken overal maar vinden niets. Heeft ze dan tóch iets binnengekregen? Ik kijk nog eens goed in het glas en ja hoor, daar ligt de ontbrekende scherf op de bodem! Pfff….Het bloeden is inmiddels al gestopt en we gaan maar weer rustig verder met de dag.

Om 18.00 is het donker. Niet veel later rijden we terug naar ons eigen onderkomen, we kletsen nog wat met de familie en duiken dan vroeg ons bed in. Dag één in Costa Rica zit erop.