We werden doorgestuurd naar de ouderwetse incheckbalie waar het best even duurde voor we alle instapkaarten in handen hadden. Wat wil je ook, acht personen met al hun spullen. Maar het lukte, het babybedje werd als bijzondere bagage afgevoerd en de buggy mocht mee tot de gate. Vrij snel waren we door de security en konden we ons eindelijk laven aan een goede bak koffie. Met Hugo leek het veel beter te gaan en Mille had meer dan genoeg te zien zodat we daar eigenlijk ook geen kind aan hadden.
De eerste vlucht naar Parijs verliep vlotjes. We hadden stoelen bij de nooduitgang gereserveerd maar daar mochten geen jonge kinderen zitten zodat wij er uiteindelijk alleen zaten. Bij aankomst zochten we direct naar de buggy, die zou bij de uitgang weer voor ons klaar staan. Nou, niet dus. Na enig wachten bleek dat hij doorgelabeld was naar San José....Dan maar zonder. We moesten twee uur wachten maar dat was niet erg want Hugo had de vliegreis goed benut door een overvolle luier te produceren, en dan bedoel ik niet met de vloeibare versie. De inhoud van de luier had een overloop nodig en vond die op de broek van zijn vader. Hoe dat rook laat zich raden... We vonden een mooi plekje in een gang waar haast niemand was. Er stonden een paar stoelen en verder zaten we op de grond. Heel ontspannen, Mille kon er overal rondrennen zonder een kip kwaad te doen.
Na zo een tijdje gezeten te hebben begaven we ons naar de gate even verderop. Daar waren alle stoelen bezet maar we vonden opnieuw een hele rustige plek waar we ons uitgebreid konden installeren. Hugo lag alles vanaf zijn kleedje te bekijken, Mille trok de speen uit zijn mond wat hij goeiig toeliet.
De moeders gebruikten de tijd om wat yoga-oefeningen te doen en zo kwamen we de tijd wel door. Opeens zei Mauricio dat de gate gewijzigd was. Wij hadden dat allemaal niet gehoord maar het klopte wel…dus snel alles bij elkaar gegraaid en op zoek naar gate 46 die gelukkig vlakbij was. We konden meteen doorlopen, dat is wel het voordeel van reizen met kleine kinderen.
Over de vlucht, die elf uur duurde, valt verder niet erg veel te vertellen. De kleintjes gedroegen zich voorbeeldig en hebben allebei uren geslapen. Nou ja, het had iets meer gemogen maar toch.
Precies om kwart over zes plaatselijke tijd rolden we het vliegtuig uit.
Bij de douane stonden lange rijen, maar Mauricio babbelde even met iemand van het personeel en toen mochten we ook hier zo doorlopen zodat we snel naar de bagageband konden. Redelijk vlot kwamen de tassen van de band en tot onze vreugde waren ook het babybedje en de buggy meegekomen. Met de shuttle reden we naar het autoverhuurbedrijf waar het helaas eindeloos duurde voor we de auto’s meekregen. Inmiddels waren we 24 uur onderweg en lichtelijk uitgeteld. Dus snel op weg naar de tante van Mauricio waar wij ondergebracht zouden worden. Stuiterend over de slechte wegen – ik moest Hugo’s hoofdje goed vasthouden in het stoeltje, het klapte alle kanten op – kwamen we bij het huis waar tante, oom en hun zoon ons opwachtten. We werden hartelijk ontvangen, Hugo werd in de armen gesloten en Mille stal meteen de show. Maar doodmoe als we waren wilden we maar één ding: slapen. Ik vroeg nog even om een laken, dat ontbrak op mijn bed maar ach, gauw geregeld. En toen gleden we eindelijk allemaal in slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten