We lopen allemaal naar buiten om tegenover het hotel, op een
parkeerplaats, te kijken of er nog meer apen zitten. Nou, die zitten er!
Apenheul is er niets bij. Ontzettend leuk om te zien. In een straatje vlakbij
zien we een jongen die stukjes fruit voert aan een grote grijze leguaan. Het
dier hapt het lekker op maar beweegt niet. Bert gaat vragen hoe dat kan en dan
horen we dat hij uit een boom gevallen is waarbij hij wat gebroken heeft. Hij
zal het niet overleven maar de jongen kan het ook niet over zijn hart
verkrijgen het beestje te laten verhongeren. Heel aandoenlijk om te zien. Als
we later terugkomen zijn zowel de leguaan als de jongen weg.
 |
| Capucijneraapje |
Na het ontbijt pakken we onze spullen om te verkassen naar
ons nieuwe hotel. Het ligt op ongeveer 3 minuten rijden, een klein stukje de
berg op. Vergeleken met de luxe van Amor del Mar is het op het eerste oog niet
veel bijzonders, een stuk kleiner en vele malen eenvoudiger. Maar de kamers
zijn prima, er is een klein restaurantje en bovendien hebben ze een eigen micro-brouwerij met fantastisch bier, beter kan haast niet!
Hoewel het nog steeds vlakbij de zee is heb je hier toch veel meer een
jungle-gevoel. De apen zitten nu haast naast je aan tafel.
Vandaag splitsten we de groep. Jette en Mauricio gaan naar
Santa Teresa, een kilometer of 10 verderop, en wij gaan met Inger en Daan een
wandeling maken naar de watervallen die hier vlakbij zijn.
Eerst proberen we in Montezuma geld te pinnen. Helaas, de
automaten zijn leeg! Dat had ik al gelezen: vaak is dat het geval na het
weekend. Mogelijk hebben we later op de dag meer geluk, het is hier toch wel
handig om cash geld bij je te hebben. We doen nog een paar boodschappen bij de
plaatselijke supermarkt en gaan dan op zoek naar het startpunt van de
wandeling.
Eerst rijden we verkeerd, we weten ook niet precies waar we naar op
zoek zijn. Dan zien we opeens een bord langs de weg met een aankondiging van een
canopy tour, dat moet het haast wel zijn. En ja hoor, het is hier geen gewone
wandeling door de kloof maar een heel circus eromheen. Want Costa Rica werkt
hard aan de toeristische inkomensbron en bijna óveral kun je wel een canopy
tour doen tegenwoordig. Dan zoef je in een tuigje aan een stalen kabel over de
boomtoppen naar de overkant. Soms van platform naar platform zodat je een
flinke vlucht maakt. Ik vraag me af wat het, behalve ongetwijfeld een
adrenalinekick, méér oplevert dan het zien van de lucht boven je en boomtoppen
onder je. Maar het is kennelijk een lucratief gebeuren want we zien talloze
mogelijkheden aangekondigd in het land.
Wij doen gewoon de wandeling, waar je toch ook iets voor moet
betalen. Voor niets gaat hier de zon op en dat is het wel zo'n beetje. Mille wordt in de draagzak gehesen bij Inger en dan gaan we op pad. Eerst
een stukje over een hangbrug, daarna volgen we het pad langs de kloof. We
zoeken naar een gedeelte van de rivier waar je wat in het water kunt poedelen,
dat was ons aangeraden omdat het voor kleine kinderen ook leuk is. Jammer
genoeg vinden we het niet. Na ongeveer een uurtje komen we bij het eindpunt: de
watervallen. Blijkt dat die niet te zien zijn….dan moet je nog verder door maar
die weg is afgesloten. We zien wel heel veel mensen in een grote kom van de
rivier in het water zitten, je moet er over grote stenen naar toe springen.
Daan en Inger doen dat natuurlijk met Mille, die ook nog even te water wordt gelaten - ze laten haar gewoon in de rivier zakken en ze vindt het prachtig! Lijkt ons ijskoud, wij blijven dus wat achteraf wachten en genieten van alles
om ons heen. Er is een grote groep mensen die kennelijk net klaar is met de canopy-tour, ook zij sluiten af met een frisse duik.
Terug bij de auto besluiten we naar Montezuma te gaan om
daar wat te drinken ergens aan zee en aansluitend iets te eten. Uiteindelijk komen we bij
hetzelfde restaurantje uit als gisteren, dat van de slechte calamares. Maar je
zit er leuk en de bediening is vlot en prettig. Bovendien hebben we nu zicht op de zee, gisteren was het al donker. We moeten trouwens wel opschieten, het is vijf uur en dat betekent nog hooguit een uurtje daglicht...Voor Mille bestellen we een
crêpe Nutella met banaan die nauwelijks op het bord past, gelukkig krijgt ze
hulp bij het opeten. Ik verdenk de ouders ervan deze caloriebom eigenlijk voor zichzelf besteld te hebben ;) We hebben nog meer geluk: het is Happy Hour! Dus meteen maar twee grote gin-tonic besteld, voor de dames. De heren houden het natuurlijk weer bij bier, die vallen niet gauw van hun geloof. Achter ons zit een eekhoorn met een enorme grijze staart in de boom. Zo een hebben we nog niet eerder gezien, mooi! Wij krijgen ook trek, en als het donker geworden is lopen
we naar de pizzeria ernaast voor een – bijna -
echte Italiaanse pizza. Even iets anders dan rijst!
 |
| Goed zoeken... |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten