Zondag 7 januari – dag 21: La Guácima – Amsterdam

Het zit erop. We gaan naar huis. Na een laatste ontbijt met brood, tortilla’s, roerei en niet te vergeten de heerlijke koffie van Abeliza gooien we de spullen in de auto, leveren de auto’s af bij de autohuur – duurt eindeloos – en rijden met de shuttle naar het vliegveld. Daar is het druk deze laatste zondag van de kerstvakantie, alle toeristen willen tegelijk terug. Als we ingecheckt hebben en ons naar de security begeven worden we gescheiden: de moeders moeten met kind in een andere rij. Jette protesteert tevergeefs en dan doet ook Mauricio een duit in het zakje. Dat helpt: hij mag met haar mee, maar Inger en Mille moeten het zonder papa Daan doen. Nu zou je zeggen dat de rij met baby’s en kinderen veel sneller gaat, maar dat is helemaal niet zo en uiteindelijk komen we bijna tegelijk er doorheen. Soms begrijp je dingen echt niet.

Eén kind op de arm, één kind in de draagzak en Mauricio met het kleine koelboxje wat zo handig is dat we het meenemen naar huis. Gevuld met babyvoeding zodat het als extra bagage mee mag :) 

We zijn erg op tijd en doden de tijd bij de Starbucks waar we nog iets te drinken halen. Mauricio schrikt zich een hoedje als hij opeens de Australische dronkemansvrouw weer tegen het lijf loopt. Gauw de andere kant op maar, voor ze weer probeert hem (en Hugo) in te palmen. Als we eenmaal in het vliegtuig zitten begint Hugo een beetje te piepen, hij is erg onrustig. Zou dat komen omdat hij de Australische gezien heeft?? En we moeten nog een uurtje of 15….nou ja, eerst naar Atlanta en dat is ongeveer vier uur vliegen. We zitten in twee rijen van drie, achter elkaar. Op een goed moment neem ik Hugo, die nog steeds onrustig is, even over maar heel erg lang houdt hij het niet vol. Dus maar weer over de stoelleuning naar achteren. Als we Atlanta naderen en de daling inzetten heb ik Mille op schoot. Samen kijken we naar de lichtjes van die grote stad, natuurlijk snapt ze er allemaal niets van maar het is wel leuk.

In Atlanta zijn we redelijk snel weer door de immigration en gaan we op zoek naar onze tassen. Want alles moet opnieuw ingecheckt. Dan wacht ons een prettige verrassing: ze staan keurig al bij elkaar, we hoeven ze alleen nog maar op een lopende band te zetten. Eitje! Wijzelf moeten natuurlijk óók opnieuw door de security. Op een bord staat de mededeling dat mensen boven de 75 hun riem om mogen houden en hun schoenen aan. Bert maakt aanspraak op deze regeling, hij hoort tenslotte luid en duidelijk tot deze categorie. Vinden wij. De medewerkers ter plekke denken daar anders over en verzoeken hem vriendelijk zijn schoenen uit te doen. Hij protesteert, want 75+.Ok, ze zijn de beroerdste niet en zonder zijn paspoort te laten zien mag hij door. Eenmaal aan de andere kant vraagt een van de beamtes hoe oud hij is. Naar waarheid zegt Bert dat hij 76 jaren telt. De man schudt zijn hoofd en mompelt een keer of drie 'unbelievable'....Dan vraagt hij voor de zekerheid toch maar even hoe oud ik ben. Maar helaas, ik val buiten deze bevoorrechte categorie.

Bij het inchecken voor de vlucht naar Schiphol blijkt er van alles mis te zijn met de plaatsen. Er was een babybedje voor Hugo gereserveerd, met zijn ouders natuurlijk, en Inger en Daan zouden daar  naast zitten. Al die reserveringen zijn eruit gegooid door Delta, althans, niet doorgegeven aan KLM. Dat is behoorlijk vervelend. Jette en Mauricio proberen het alsnog te veranderen maar dat lukt niet, dat moesten we in het vliegtuig maar proberen. Best vervelend met zo’n lange vlucht voor de boeg. Gelukkig zijn stewards en stewardessen van onze nationale vliegmaatschappij van het dienende soort, en ze hebben het al vrij snel voor elkaar dat Mauricio met Hugo in elk geval op de oorspronkelijke plek kunnen zitten. Alleen moet Jette ergens anders naar toe, niet echt handig. Voor haar in de plaats komt een jonge vrouw, die enigszins beteuterd kijkt als ze merkt dat ze helemaal geen rustige plek heeft maar waarschijnlijk moet helpen luiers verschonen. Als de stewardess haar vraagt of ze wil ruilen met de échte moeder hapt ze dan ook direct toe. Opgelost! Uiteindelijk krijgen Inger en Daan met Mille hele goede stoelen in de comfort class en zo is iedereen weer tevreden. De reis verloopt verder voorspoedig hoewel niemand echt veel slaapt. Behalve Bert dan, die slaapt altijd en overal.

Precies volgens schema landen we maandagochtend om 13.00 op Schiphol. De bagage laat even op zich wachten waardoor we helaas de aansluiting met de shuttle naar het Van Der Valk-hotel missen. We wachten eerst buiten maar het is zo ontzettend koud hier! Temperaturen net boven het vriespunt, dat is bijna dertig graden kouder dan in Costa Rica! Goed dat we onze winterjassen, inclusief sjaals,  in de auto’s hebben laten liggen. Na 40 minuten komt de shuttle eindelijk en binnen twintig minuten staan we op de parkeerplaats bij het hotel. Een rare gewaarwording om weer in het overgeorganiseerde Nederland te zijn, met asfalt zonder kuilen en trottoirs voor de voetgangers. Alsof er niets aan het toeval overgelaten wordt. Wat zijn we in die paar weken dan toch gewend geraakt aan het heerlijke rommelige Costa Rica! Rond drie uur rijden we allemaal weg. Bert kruipt in onze auto achter het stuur en probeert manhaftig de auto op de juiste weghelft te houden, het stormt als een malle!  De auto slalomt onvrijwillig. En wat doen wij? Wij slapen! Om tegen half zes wakker te worden. Thuis!