Zaterdag 6 januari – dag 20: La Guácima

Vandaag is de grote dag: Ezequiel jr. en Guisela zullen vanmiddag in het huwelijk treden. Dat klinkt formeel, en dat is het ook. Heel bijzonder dat we daarvoor uitgenodigd zijn want zelfs niet alle familie is aanwezig, dat wordt veel te duur. Maar eerst gaan we zelf nog op pad, we hoeven pas om een uur of drie vanmiddag te vertrekken.

La Guácima hoort tot de provincie Alajuela, en zo heet de hoofdstad ook. Omdat we nog veel tijd hebben voor we in vol ornaat moeten aantreden gaan we daar maar eens een kijkje nemen. 'We' zijn in dit geval Daan, Inger, Mille en wijzelf. Jette en Mauricio blijven lekker thuis om wat bij te slapen. Het is niet ver, ongeveer twintig minuten rijden. We vinden makkelijk een parkeerplekje en kunnen vanaf daar direct het centrum inlopen. Eerlijk gezegd stelt dat niet zoveel voor, maar tot ons geluk (vooral dat van Inger en mij) zijn er wel enkele schoenenwinkels waar we de hele winkelvoorraad testen. We passen dat het een lieve lust heeft, helaas zit er niets voor ons bij. Ook de mini Allstars die voor Mille zo leuk zouden zijn hebben ze niet in de goede maat. Daarna gaan we de overdekte markt in, aan de overkant. Het stinkt er behoorlijk wat geen wonder is als je al die afgehakte varkenskoppen ziet hangen. Na een tijdje hebben we het wel gezien en gaan we op zoek naar de speeltuin die ergens in de buurt moet zijn. Daar vermaakt Mille zichzelf én haar ouders, terwijl ik even naar de bakker loop om brood en iets te drinken te halen. We lunchen naast de schommels en het smaakt opperbest! Het brood is echt verrukkelijk, we zijn dat niet veel tegengekomen hier. Mille kruipt bij mij op schoot. Opeens voel ik nattigheid, letterlijk dan…en ja hoor, alles is drijf! De luier was niet tegen deze overmacht bestand. De romper is ook kletsnat dus we trekken alles snel uit. Een luier is wel voorhanden, maar een schone romper hebben we niet bij ons. Wat nu? Het kan natuurlijk ook zonder maar de zon is hier nogal fel. We gaan op zoek naar een winkel waar ze zoiets verkopen. We vragen bij de eerste de beste kledingzaak naar advies en worden op pad gestuurd. Ik volg de aanwijzingen en loop nogal snel door waardoor ik de anderen uit het oog verlies. Een paar keer blijf ik staan, ik zie Bert zwaaien en wenk dat ze naar mij toe moeten komen. Dat doen ze niet, maar het maakt niet uit. We zien elkaar zo wel weer. Ik vind de betreffende winkel en voor €3 heb ik een mooi exemplaar waar Mille zeker goed inpast. Dan loop ik terug, en plotseling zie ik ze aan de overkant. Blijkt dat zij een kringloopwinkel gevonden hebben met rompers voor 0,50 ct….Nu hebben we er dus twee! Komt altijd weer van pas natuurlijk. Na dit avontuur pinnen we nog even de nodige colones en dan rijden we terug naar huis.

Je zou verwachten dat iedereen inmiddels zenuwachtig aan het rondlopen is, het is namelijk al twee uur. Maar we merken helemaal niets. Het enige wat doet vermoeden dat er is te gebeuren staat is het kussentje op tafel, waarop het doosje met de ringen ligt, alsmede een paar glimmend zwart gepoetste schoenen die ernaast staan. Verder geen levend wezen te bekennen. We gaan dus maar rustig beginnen met onze eigen voorbereidingen: douchen en omkleden. Ruim op tijd zijn we klaar en wachten we op de dingen die komen gaan. Opeens komt er leven in de brouwerij: Abeliza en Ezequiel komen binnen, nog in hun gewone kloffie. De bruidegom verschijnt ook even later, in korte broek en T-shirt. Ze verkleden zich alle drie, Ezequiel jr. doet dat grotendeels in de woonkamer. De zwarte schoenen gaan aan, het kussentje met de ringen wordt meegenomen. Inmiddels zijn ook Jette en Mauricio gearriveerd (zonder Hugo, die blijft bij zijn Abuela). Mau in zijn trouwpak, helemaal meegesleept vanuit Nederland voor deze gelegenheid – hij is getuige. Geen wonder dat hun incheck-tas zo zwaar was! Ze zien er prachtig uit samen, je zou haast denken dat zíj hier het bruidspaar zijn. 

Vader en zoon, klaar voor het grote gebeuren

We stappen in de auto’s en rijden een half uurtje tot we bij de plaats van bestemming zijn, het laatste stuk over een hobbelig graspad.

De trouwlocatie is niet te missen: er is een soort baldakijn opgezet met een tafel eronder, stoelen voor het bruidspaar ervoor en daarachter de stoelen voor de genodigden. Alles natuurlijk buiten, het is zomer tenslotte hoewel het veel frisser is dan het normaal gesproken is om deze tijd van het jaar. Naast deze opstelling staat een rond gebouw met heel veel glas waarin de tafels al gedekt staan. Uit de luidsprekers buiten komt harde muziek, af en toe onderbroken door een mededeling van een van de medewerkers. Die doet dat op een manier als betreft het hier de bekendmaking van een prijswinnaar van de plaatselijke bingoavond.

We begroeten de familieleden die we al eerder ontmoet hebben en maken kennis met andere. Mille ontdekt dat Sara er is, die ziet haar ook en als Mille op haar afrent tilt ze haar op en zwaait haar in de rondte. Ze geven elkaar een dikke knuffel, zo leuk om te zien! Allebei zijn ze dolblij. Er druppelen intussen steeds meer mensen binnen, of beter gezegd buiten in dit geval. Zonder dat wij het wisten lijkt het alsof er een wedstrijdje ‘wie heeft de mooiste lippenstift op’ gedaan wordt. Werkelijk in alle kleuren van de regenboog hebben de dames zich hiermee opgemaakt, van zwart naar paars naar groen naar oranje naar roze naar geel….

Na ongeveer drie kwartier, het is vier uur, is iedereen zover. Behalve dan de bruid. Die is er namelijk nog niet. We beginnen wat bezorgd om ons heen te kijken, maar in de verste verte geen Guisela te zien. Mauricio komt naar Jette toe en fluistert iets in haar oor. Er zal toch niets aan de hand zijn? Jette loopt naar de parkeerplaats die een eind verderop ligt en rijdt weg met de auto. Tja, er zit niet veel anders op dan te wachten. Om ons heen maakt trouwens zo te zien niemand zich ook maar ergens druk om. Opeens komt er een auto aanrijden, helemaal naar boven waar wij staan. Met Jette achter het stuur. De auto stopt, en ja hoor, daar stapt de bruid uit! In vol ornaat, een schitterende bruidsjurk aan. Iedereen klapt. 

Daar komt de bruid!

Nu gaat het feest dan echt beginnen. Eerst begeleiden de ouders van de bruid hun dochter naar haar stoel, dan is het de beurt aan Ezequiel en Abeliza om hun zoon aan de arm te nemen. Daarna volgt Mauricio met de andere getuige. Ze nemen plaats en de gasten doen dat ook. De bingomedewerker kondigt de trouwambtenaar aan, een jonge vrouw. Die begint met te zeggen dat ze erg zenuwachtig is, het is voor haar de eerste keer dat ze dit doet. Wij wachten dus gespannen af wat voor toespraak zij voor het bruidspaar in petto heeft. Dat blijkt heel verrassend. Ze zegt in ongeveer drie zinnen dat ze hen welkom heet, noemt hun namen en verklaart ze dan man en vrouw. Of ze maar even willen tekenen. Al met al nam dit nog geen twee minuten in beslag!

Maar we zijn er nog niet. Nog lang niet. Want nu komt De Dominee. O jee. Die heeft méér dan een gewone preek voorbereid. Hij gaat om te beginnen alle tien geboden af en geeft daarbij voorbeelden uit het dagelijks huwelijksleven. De rode draad is dat, hoewel man en vrouw natuurlijk allebei belangrijk zijn, het toch wel de man is die beslist. Dat je het maar even weet. Ook gaat het over het krijgen van kinderen – graag snel en veel – en over geld verdienen – ook graag snel en veel. Aan het eind van het verhaal krijgen de ouders en getuigen één voor een het woord om te zeggen wat zij het jonge stel toewensen. Als Ezequiel aan de beurt is komt hij bijna niet uit zijn woorden, zo ontroerd is hij. En dat ontroert óns dan weer.

Guisela en haar ouders

                                                                                 

Ezequiel jr met zijn ouders

Mauricio en de andere getuige

Bruidsmeisje Sara en de bruidsjonker

De ambtenaar van de burgerlijke stand

De Dominee

Na het serieuze gedeelte volgt nu iets vrolijkers: het weggooien van het bruidsboeket. De bruid staat boven op de heuvel, alle vrijgezelle dames onderaan. Wie het boeket vangt is als volgende aan de beurt om te trouwen, zo wil de traditie. Jette roept Inger snel beneden te gaan staan, zij wil immers óók wel een leuk trouwfeestje? Daan ziet dat absoluut niet zitten, die is daar heel resoluut in. Maar wie weet helpt dit? Na een paar schijnbewegingen vliegt het bruidsboeket door de lucht. En ja hoor, Inger heeft het…bíjna dan. Want Mille ziet opeens haar mama, rent op haar af en tja, dan grijpt Inger toch nog mis. 😉
Nu is het tijd voor een potje touwtrekken. Nou ja, meer een kwestie van ‘wie trekt de bruid/bruidegom over de streep?’. De mannen winnen. Het zal ook niet. Maar vrolijkheid alom. Dan moeten we allemaal dicht bij elkaar gaan staan om te zwaaien naar de drone die de hele tijd al boven ons hoofd rondcirkelt, Costa Rica loopt voorop bij de nieuwste technologische ontwikkelingen! 

Klaar om te gooien! 

We blijven nog een tijd buiten, lopen wat, kijken naar het prachtige schouwspel van de zonsondergang dat doet denken aan een schilderij van Turner. Mille vermaakt zich uitstekend met Sara en haar broertje Santiago. Rond een uur of zes worden we binnengeroepen voor het diner. Dat gaat heel ordelijk per tafel. Wij zijn als laatsten aan de beurt om aan te schuiven, Mauricio y Familia. Op de tafel staat een grote fles cola, een fles water en een fles Ice Tea. Bij elk bord staat dan ook nog een champagneglas met een smurfenblauw drankje er in, het lijkt op de Jip-en-Janneke-champagne van de Hema. We krijgen twee kleine zoete broodjes en die eten we meteen op want we hebben langzamerhand wel trek. Bert wil ook graag het smurfenwater proeven maar ik kan hem er nog net van weerhouden, dat is vast niet de bedoeling.

Jette, Irmina, Olivia en Mauricio

Een schilderij van Turner....

Het bruidspaar zit aan een tafel apart. Zij kunnen dus met niemand praten, tenzij ze er achter vandaan komen, maar dat valt voor Guisela niet mee met haar lange jurk. Aan cadeautjes doen ze hier kennelijk ook niet, we zien niemand die iets bij zich heeft om te geven. Dan volgen er toespraken, de ene na de andere. Ook Mauricio doet zijn woordje, en zelfs Olivia pakt de microfoon om haar gelukwensen over te brengen. Dan proosten we, met het smurfenwater. Dat ook daadwerkelijk smurfenwater blijkt te zijn, althans, er zit geen alcohol in. Mauricio vertelt dat bij een christelijke bruiloft nooit alcohol wordt geschonken, in tegenstelling tot een katholieke waar de wijn rijkelijk vloeit. Verschil moet er zijn, nietwaar?

Al met al duurt het behoorlijk lang voor we aan het buffet mogen verschijnen. Ook dat gaat weer per tafel, en het eten – rijst met kip - wordt voor ons opgeschept. Het toetje - een gifgroen taartje – moeten we ook vast meenemen. Later blijkt dat een tweede keer opscheppen er niet inzit, we moeten het hiermee doen. In de enorme ruimte dansen intussen Sara, Santiago en nog een ander jongetje. O ja, Mille doet ook mee! Ze rent en rent en rent, wonderlijk genoeg valt ze niet eens. Gelukkig maar, het beton is hard. Tot het opeens toch mis gaat in alle stoeierij. Maar er is niets ergs aan de hand en ze hollen weer vrolijk verder.

Mauricio houdt zijn praatje

Het bruidspaar zit nog steeds op de geïsoleerde plaats. Af en toe komt er iemand naar ze toe, maar het lijkt me een behoorlijk saaie avond voor ze. Tegen half acht komt er wat leven in de brouwerij: een Mexicaans Mariachi-orkest treedt speciaal op voor de pasgehuwden. De muziek is meeslepend maar het geluid is nogal hard en snerpend in deze ruimte, zelfs zo erg dat ik op een goed moment de benen neem naar buiten waar ik niet de enige blijk, er zijn nog een paar mensen gevlucht. Maar het is een leuke afsluiting, cadeautje van Ezequiel en Abeliza heb ik begrepen. Na het einde van het optreden mogen we allemaal kijken hoe de enorme bruidstaart aangesneden wordt. We krijgen daar niets van maar mogen wel iets van de andere lekkernijen pakken die op tafel staan. Mille krijgt een schuimpje op een stokje en is dolblij met haar ‘ijsje’. Dan, terwijl iedereen zo’n beetje gaat vertrekken, klinkt er salsa-muziek. Meteen wordt er gedanst, beentjes van de vloer. Ik dans met Irmina die het geweldig vindt, Jette en Mauricio dansen de salsa, Mille danst met Inger. Nu wordt het echt gezellig! Denken we. Maar helaas, na een kwartier gaat de muziek uit en moeten we weg. Jammer!

Om kwart over acht zijn we thuis. Even later verschijnt Ezequiel jr met zijn ouders én de bruidstaart. Nu krijgen we wél een stukje. Waar de bruid is? Geen idee. Het was een bijzondere bruiloft, en dat was het!