Maandag 1 januari 2018 - dag 15: Tamarindo

Oudjaar is vrijwel geheel langs ons heen gegaan. Het voelt zó als een zomervakantie dat die hele jaarwisseling voor ons een ver-van-mijn-bedshow is. Hoewel, midden in de nacht werd het opeens een dichtbij-mijn-bedshow: we werden allemaal wakker van heel hard geknal, zo erg zelfs dat we dachten dat Trump nu toch echt op de verkeerde knop had gedrukt… Gelukkig was dat niet zo, al waren het vermoedelijk wel voornamelijk Amerikaanse toeristen die massaal en in grote hoeveelheden knalvuurwerk hadden ingekocht. Om een uur of vier werd het stil en konden we weer verder slapen.

De wekker gaat al vroeg, we krijgen om half zeven een aangepast klein ontbijt zodat we op tijd klaar staan voor het busje dat ons om 7 uur zal oppikken. In Costa Rica is nooit iemand op tijd, maar in dit geval werkt dat de andere kant op: de gids is er een kwartier te vroeg! Ach, maakt niet uit. Koffie is inmiddels al achter de kiezen, evenals een empanada met kaas. Het fruit dat voor ons klaarligt krijgen we mee in een doos. We graaien onze spullen bij elkaar en duiken het busje in dat ons naar Palo Verde zal brengen. Mauricio blijft achter met Hugo, die probeert nog een uurtje slaap te pakken voor hij naar Brasilito rijdt.

Ik heb me ingesteld op weer een dollemansrit maar het tegendeel is waar. Deze chauffeur rijdt gewoon rustig, en dat is wel zo fijn. Na ongeveer anderhalf uur rijden stoppen we, de gids zegt ons uit te stappen. We lopen een stukje terug de weg op en dan zien we een grote kolonie apen boven ons, de brul-variant. Het blijft altijd weer leuk die beesten te zien slingeren. Opeens gebeurt er iets wat vooral op Mille grote indruk maakt. Bert kijkt naar boven en wil een foto maken, en dan opeens…poept er een aap op zijn schouder! We moeten allemaal verschrikkelijk lachen natuurlijk. Maar voor Mille is het dé gebeurtenis van de vakantie. Eenmaal terug in Nederland weet de hele kinderopvang in no time van het gebeuren. Opa, aap, poep, hier (wijst schouder aan), BAH! Vooral dat laatste komt er dan hartgrondig uit…

Of dit de 'poep-aap' is weten
we natuurlijk niet zeker....

Na dit vermakelijke voorval karren we nog een uurtje verder tot we bij de mangrove rivier komen. Er is een klein maar keurig wc-gebouwtje waar we allemaal maar even gebruik van maken. Er staat iemand klaar om water over onze handen te gieten, uit een grote jerrycan. Aan alles is gedacht! We stappen in een toerbootje, normaal gesproken zitten daar vast wat meer mensen in maar nu zijn wij de enigen. Het is tenslotte 1 januari en de goegemeente zal nog wel op apegapen liggen dan wel de roes uitslapen. We vertrekken en zien al snel de eerste bijzondere vogels in en bij het water. De kapitein – nou ja, beetje groot woord in dit geval – weet precies waar welk dier zich ophoudt. Hij vaart opeens heel dicht naar de oever en daar zien we een babykrokodil, een paar weken oud! Dat beestje ziet er heel onschuldig uit nog, 30 cm lang, je zou hem zo meenemen in je rugzak. Maar een paar honderd meter verderop zien we de volwassen soortgenoten en dat liegt er bepaald niet om; die wil je toch liever uit je buurt houden. Zo varen we door, we zien tal van enorme leguanen, krokodillen die aan het zonnen zijn en zich dan in het water laten glijden praktisch onzichtbaar zijn ze dan, vele soorten vogels, en ook iets wat we eerst voor een soort korstmos houden op een boomstam maar wat bij nadere bestudering kleine vleermuisjes blijken te zijn, heel bijzonder. Als we bijna aan het einde van de tocht zijn begint de kapitein ineens te roepen, hele hoge geluiden maakt hij. We varen heel dicht langs de oever nu maar hebben geen idee waarom. Na een kwartiertje wordt de boot stilgelegd en dan zien we het: een grote kolonie capucijnerapen! Ze zijn niet schuw en het scheelt een haartje of er springt er een op de boot. Wat een prachtig gezicht is het toch. Ook al zie ik ze nog zo vaak, ik kan er geen genoeg van krijgen.

Handen wassen a.u.b.!

Een jonkie, 30 cm groot en een paar weken oud

Hij ziet er toch al heel vervaarlijk uit!

En hier dan de volwassen soortgenoot...
we blijven maar liever in de boot zitten!

Nee, geen zwammen, vleermuisjes!

Indringers! Ga weg!

Onder de indruk van al het moois varen we terug naar het beginpunt. Het is de bedoeling dat we nu ergens gaan lunchen samen en we stappen dus weer in de bus. Waar de organisatie kennelijk geen rekening mee gehouden had: het is nieuwjaarsdag. Tja, dat komt tenslotte maar één keer per jaar voor. Geen wonder dus dat je dat als touroperator over het hoofd ziet ;) Bijna alles is gesloten. Uiteindelijk belanden we in een tentje aan de weg, waar we heel redelijk eten. Als laatste staat er nog een bezoek aan een pottenbakkerij op het programma. Dat zijn van die Tupperware-style-party’s waar ze je boos aankijken als je niets koopt, dat koppelen ze vaak aan zo’n excursie. Niet tot onze spijt gaat ook dat niet door wegens nieuwjaar –hebben wij even geluk!

Als we weer bij het hotel afgezet zijn is het twee uur. Tijd genoeg dus om naar Brasilito te gaan, het strand en de familie op te zoeken. De volgorde is omgekeerd: we rijden eerst naar de familie. Daar waan je je terug in de tijd, in de middeleeuwen. Deze mensen wonen in kleine bouwwerkjes, eigenlijk meer hutjes. De douche is een hokje buiten en bestaat uit vier wandjes waar zowel de douchekop als je hoofd bovenuit steekt. Het is een samenraapsel van tafels en stoelen maar ook van mensen en het is voor ons niet duidelijk wie er nou echt tot de familie hoort en wie er op een andere manier een plekje heeft gekregen. Want iedereen is welkom, zoveel is duidelijk. Een man is bezig een stoel te repareren, hij heeft een oude plastic zak van veevoer die hij aan een frame vastmaakt. Later horen we dat hij blind is.
Mille loopt achter de kippen aan die op het erf rondscharrelen en dat doet ons sterk denken aan Jette die op die leeftijd hetzelfde deed, maar dan op het erf van de boerenfamilie in de Bourgogne waar we tientallen jaren gekampeerd hebben.

Na dit bezoek gaan we op zoek naar een geschikt stukje strand. Uiteindelijk vinden we een plek waar we de auto’s gewoon op het strand zelf kunnen parkeren en waar we onder de bomen aan de rand in de schaduw kunnen zitten. Inger vindt het zand maar vies, helemaal zwart! Mauricio legt dan uit dat het vulkanisch zand is, en ja, dat is nu eenmaal zwart. We installeren ons en vermaken ons een paar uurtjes met rennen over het strand (Mille), een partijtje voetbal (Mauricio), zwemmen in de zee (Inger en Daan). Ik loop met Jette en Hugo een eindje langs het water en dan horen we een enthousiaste kreet: daar is Dahyana met dochter Tamara! Meteen wordt Hugo door de laatste geconfisceerd. Ik stel Tamara voor Hugo een tijdje te huren en dat lijkt haar wel wat.

Op de terugweg splitsten we ons. Ik ga met Bert, Jette, Mauricio en Hugo nogmaals bij de familie van vanmiddag langs om daar een hapje te eten, Daan en Inger rijden met Mille terug naar Tamarindo om daar ook nog even aan zee te gaan zitten. Dat is tegenover het hotel, makkelijk dus. 

Terug bij de familie valt me iets op. We kunnen ons dan wel terug in de tijd wanen, iedereen heeft hier een eigen smartphone die de eerder ongetwijfeld aanwezige televisie vervangt. Men kijkt gewoon op z’n eigen schermpje naar de favoriete serie!
De stoel die gerepareerd is met de plastic zak is inmiddels klaar. Speciaal voor ons wordt een tafel gedekt en er komen schalen vol met eten op tafel. Volgens mij zit er een heel schaap in in de stoofpot. We laten het ons goed smaken. Mauricio haalt zijn moeder intussen op, die is onderweg ergens blijven steken. Zodra zij er zijn gaat Hugo nog een laatste keer de kring rond en nemen we afscheid, het is al laat.

Op de terugweg wil ik nog even ergens pinnen. Bij een grote supermarkt staat binnen een geldautomaat, vlak naast de ingang. Terwijl ik mijn pinpas in het apparaat steek gaan opeens de rolluiken dicht. Veiligheid! Niemand mag er meer in of uit terwijl ik de geldbiljetten uit de automaat pak. Wat een service! We doen meteen wat boodschappen, onder andere een nieuwe fles Flor de Caña, de spotgoedkope rum van suikerriet uit Nicaragua. Meteen maar een literfles. Bij de uitgang zijn inmiddels de rolluiken weer omhoog, zo hoort het! In de auto vertel ik het verhaal aan Jette en Mauricio, die hartelijk moeten lachen. Wat blijkt, het was gewoon sluitingstijd! We waren precies tien seconden daarvoor binnen en direct na ons werden de rolluiken neergelaten…

’s Avonds nestelen we ons weer gezamenlijk aan de rand van het zwembad. Als wij de rum tevoorschijn toveren om in de cola te gooien doet Daan ook een greep in de tas. Zij hebben óók een literfles gekocht! Misverstandje. Maar het komt heus wel op, daar zijn we helemaal niet bang voor ;)