Dinsdag 2 januari - dag 16: Tamarindo – Monteverde

Héél vroeg in de ochtend word ik wakker van geschreeuw buiten. Ook hoor ik iemand vlak langs onze kamer lopen, maar omdat ik nog half in coma ben laat ik het maar voor wat het is. Als ik een paar uur later écht wakker ben en naar buiten ga voor de broodnodige koffie (brood heb ik ’s morgens niet zo nodig, koffie des te meer) zie ik Mauricio daar al zitten met Hugo. Altijd vroeg, die jongens. Hij is in gesprek met een dame die heel verliefd kijkt. Niet naar Mauricio maar naar Hugo. Op mijn goedemorgengroet reageert Mauricio een beetje vreemd. Hij vraagt of ik Hugo even mee wilde nemen naar onze kamer, of een stukje met hem gaan wandelen en duwt mij het kereltje zo in de armen. De dame in kwestie doet ook nog een greep naar Hugo maar wordt direct opzij geduwd door Mau. Ik neem Hugo mee – niks koffie - en leg hem maar even bij ons op het bed. Kan hij meteen opa wakker maken. We spelen een tijdje met de kleine man, wat een plezier is dat toch! Dan begint de behoefte aan koffie toch wel erg op te spelen en ik kijk om het hoekje buiten of Mauricio daar nog zit. Ja, deze keer zonder onbekend vrouwelijk gezelschap. Hij wenkt mij, en we spoeden ons zijn kant op. Wat blijkt nu: hij werd belaagd door de vrouw, een Australische die werkelijk stomdronken was! Zij was ook degene die met haar vriend eerder die nacht door de patio achter elkaar aan renden, al schreeuwend tegen hem. Dat verklaart veel, alles eigenlijk, en terwijl ik Hugo weer aan zijn papa overdraag komt Joyce al de bestelling opnemen. Koffie ja, en rap een beetje! ;)

Vandaag vertrekken we naar Monte Verde, naar het cloud forest. Het is een aardig eindje rijden en we willen dus graag een tussenstop maken waar we ook meteen iets kunnen eten. Helaas blijkt dat laatste niet zo makkelijk te vinden en dus besluiten we tot een picknick-uit-de-koelbox-langs-de-kant-van-de-weg. We stoppen op een plek aan een rivier, waar nog een paar andere mensen op dezelfde gedachte zijn gekomen. Duidelijk locals, veel toeristen zien we hier niet. Ze hebben veel plezier in het water; wij houden het bij drinkwater uit een fles en worden alleen van binnen nat ;) De grote plastic teil waarin normaal gesproken de kleintjes in bad gaan doet op zijn kop dienst als tafel. Gaat ook prima natuurlijk. Onderweg hebben we brood gekocht en verder eten we alle restjes op.

Na de lunch maken we een mooie tocht door de bergen. Na een paar uur komen we aan in de omgeving van Monte Verde. Tja, je kunt het wel uittekenen natuurlijk, het regent! Het is niet voor niets zo groen (verde = groen). We zoeken het hotel op en stappen uit de auto. Meteen krijgen we een klap in ons gezicht: van 30 naar 14 graden, het is gewoon f*cking koud! Bij de receptie ontvangen ze ons uiterst hartelijk. We krijgen drie kamers naast elkaar. De kamers zijn ruim en schoon. Maar vooral: ook koud! Aan verwarming doen ze hier namelijk niet. Ach, niet zeuren, we hebben al zoveel prachtige dagen achter de rug en we zitten hier nu eenmaal in het regenwoud.

Als we ons geïnstalleerd hebben gaan we eerst naar de eetzaal waar ze koffie voor ons hebben om warm te worden en daarna boeken we bij de aardige jongens van de receptie twee excursies. Morgen gaan we een tour maken door het cloud forest onder begeleiding van een gids, Giuliano geheten, en daarna maken Inger, Daan, Bert en ikzelf dan nog een nachtelijke tour van twee uur terwijl Jette en Mauricio passen op Mille, zij hebben die tour al eens gedaan.

Langzamerhand is het tijd om te eten. Jette en Mauricio rijden voor ons uit naar een Italiaans restaurant waar ze al eerder waren en waar behalve het eten ook de wijn van uitstekende kwaliteit is. Dat willen we niet missen natuurlijk. We rijden dwars door het dorp, het doet een beetje Oostenrijks aan en geeft ons opeens toch nog een soort van wintersportgevoel. Het eten is inderdaad fantastisch en de wijn….doe daar maar een vat van! Zelden zo’n lekkere wijn geproefd. Mille vermaakt zichzelf en ook veel andere gasten door het hele restaurant door te rennen, ze giert het uit van het lachen als Daan erachteraan komt. Aldus opgepept rijden we terug naar het hotel waar het helaas nog steeds koud is. En dan komt opeens die thermokleding, waarvan ik me de hele tijd had afgevraagd waarom ik dat in ’s hemelsnaam had meegenomen,  ontzettend goed van pas! Dik ingepakt en met een extra deken van een ander bed worden we langzaamaan weer warm. Op naar morgen!