Zondag 7 januari – dag 21: La Guácima – Amsterdam

Het zit erop. We gaan naar huis. Na een laatste ontbijt met brood, tortilla’s, roerei en niet te vergeten de heerlijke koffie van Abeliza gooien we de spullen in de auto, leveren de auto’s af bij de autohuur – duurt eindeloos – en rijden met de shuttle naar het vliegveld. Daar is het druk deze laatste zondag van de kerstvakantie, alle toeristen willen tegelijk terug. Als we ingecheckt hebben en ons naar de security begeven worden we gescheiden: de moeders moeten met kind in een andere rij. Jette protesteert tevergeefs en dan doet ook Mauricio een duit in het zakje. Dat helpt: hij mag met haar mee, maar Inger en Mille moeten het zonder papa Daan doen. Nu zou je zeggen dat de rij met baby’s en kinderen veel sneller gaat, maar dat is helemaal niet zo en uiteindelijk komen we bijna tegelijk er doorheen. Soms begrijp je dingen echt niet.

Eén kind op de arm, één kind in de draagzak en Mauricio met het kleine koelboxje wat zo handig is dat we het meenemen naar huis. Gevuld met babyvoeding zodat het als extra bagage mee mag :) 

We zijn erg op tijd en doden de tijd bij de Starbucks waar we nog iets te drinken halen. Mauricio schrikt zich een hoedje als hij opeens de Australische dronkemansvrouw weer tegen het lijf loopt. Gauw de andere kant op maar, voor ze weer probeert hem (en Hugo) in te palmen. Als we eenmaal in het vliegtuig zitten begint Hugo een beetje te piepen, hij is erg onrustig. Zou dat komen omdat hij de Australische gezien heeft?? En we moeten nog een uurtje of 15….nou ja, eerst naar Atlanta en dat is ongeveer vier uur vliegen. We zitten in twee rijen van drie, achter elkaar. Op een goed moment neem ik Hugo, die nog steeds onrustig is, even over maar heel erg lang houdt hij het niet vol. Dus maar weer over de stoelleuning naar achteren. Als we Atlanta naderen en de daling inzetten heb ik Mille op schoot. Samen kijken we naar de lichtjes van die grote stad, natuurlijk snapt ze er allemaal niets van maar het is wel leuk.

In Atlanta zijn we redelijk snel weer door de immigration en gaan we op zoek naar onze tassen. Want alles moet opnieuw ingecheckt. Dan wacht ons een prettige verrassing: ze staan keurig al bij elkaar, we hoeven ze alleen nog maar op een lopende band te zetten. Eitje! Wijzelf moeten natuurlijk óók opnieuw door de security. Op een bord staat de mededeling dat mensen boven de 75 hun riem om mogen houden en hun schoenen aan. Bert maakt aanspraak op deze regeling, hij hoort tenslotte luid en duidelijk tot deze categorie. Vinden wij. De medewerkers ter plekke denken daar anders over en verzoeken hem vriendelijk zijn schoenen uit te doen. Hij protesteert, want 75+.Ok, ze zijn de beroerdste niet en zonder zijn paspoort te laten zien mag hij door. Eenmaal aan de andere kant vraagt een van de beamtes hoe oud hij is. Naar waarheid zegt Bert dat hij 76 jaren telt. De man schudt zijn hoofd en mompelt een keer of drie 'unbelievable'....Dan vraagt hij voor de zekerheid toch maar even hoe oud ik ben. Maar helaas, ik val buiten deze bevoorrechte categorie.

Bij het inchecken voor de vlucht naar Schiphol blijkt er van alles mis te zijn met de plaatsen. Er was een babybedje voor Hugo gereserveerd, met zijn ouders natuurlijk, en Inger en Daan zouden daar  naast zitten. Al die reserveringen zijn eruit gegooid door Delta, althans, niet doorgegeven aan KLM. Dat is behoorlijk vervelend. Jette en Mauricio proberen het alsnog te veranderen maar dat lukt niet, dat moesten we in het vliegtuig maar proberen. Best vervelend met zo’n lange vlucht voor de boeg. Gelukkig zijn stewards en stewardessen van onze nationale vliegmaatschappij van het dienende soort, en ze hebben het al vrij snel voor elkaar dat Mauricio met Hugo in elk geval op de oorspronkelijke plek kunnen zitten. Alleen moet Jette ergens anders naar toe, niet echt handig. Voor haar in de plaats komt een jonge vrouw, die enigszins beteuterd kijkt als ze merkt dat ze helemaal geen rustige plek heeft maar waarschijnlijk moet helpen luiers verschonen. Als de stewardess haar vraagt of ze wil ruilen met de échte moeder hapt ze dan ook direct toe. Opgelost! Uiteindelijk krijgen Inger en Daan met Mille hele goede stoelen in de comfort class en zo is iedereen weer tevreden. De reis verloopt verder voorspoedig hoewel niemand echt veel slaapt. Behalve Bert dan, die slaapt altijd en overal.

Precies volgens schema landen we maandagochtend om 13.00 op Schiphol. De bagage laat even op zich wachten waardoor we helaas de aansluiting met de shuttle naar het Van Der Valk-hotel missen. We wachten eerst buiten maar het is zo ontzettend koud hier! Temperaturen net boven het vriespunt, dat is bijna dertig graden kouder dan in Costa Rica! Goed dat we onze winterjassen, inclusief sjaals,  in de auto’s hebben laten liggen. Na 40 minuten komt de shuttle eindelijk en binnen twintig minuten staan we op de parkeerplaats bij het hotel. Een rare gewaarwording om weer in het overgeorganiseerde Nederland te zijn, met asfalt zonder kuilen en trottoirs voor de voetgangers. Alsof er niets aan het toeval overgelaten wordt. Wat zijn we in die paar weken dan toch gewend geraakt aan het heerlijke rommelige Costa Rica! Rond drie uur rijden we allemaal weg. Bert kruipt in onze auto achter het stuur en probeert manhaftig de auto op de juiste weghelft te houden, het stormt als een malle!  De auto slalomt onvrijwillig. En wat doen wij? Wij slapen! Om tegen half zes wakker te worden. Thuis!

Zaterdag 6 januari – dag 20: La Guácima

Vandaag is de grote dag: Ezequiel jr. en Guisela zullen vanmiddag in het huwelijk treden. Dat klinkt formeel, en dat is het ook. Heel bijzonder dat we daarvoor uitgenodigd zijn want zelfs niet alle familie is aanwezig, dat wordt veel te duur. Maar eerst gaan we zelf nog op pad, we hoeven pas om een uur of drie vanmiddag te vertrekken.

La Guácima hoort tot de provincie Alajuela, en zo heet de hoofdstad ook. Omdat we nog veel tijd hebben voor we in vol ornaat moeten aantreden gaan we daar maar eens een kijkje nemen. 'We' zijn in dit geval Daan, Inger, Mille en wijzelf. Jette en Mauricio blijven lekker thuis om wat bij te slapen. Het is niet ver, ongeveer twintig minuten rijden. We vinden makkelijk een parkeerplekje en kunnen vanaf daar direct het centrum inlopen. Eerlijk gezegd stelt dat niet zoveel voor, maar tot ons geluk (vooral dat van Inger en mij) zijn er wel enkele schoenenwinkels waar we de hele winkelvoorraad testen. We passen dat het een lieve lust heeft, helaas zit er niets voor ons bij. Ook de mini Allstars die voor Mille zo leuk zouden zijn hebben ze niet in de goede maat. Daarna gaan we de overdekte markt in, aan de overkant. Het stinkt er behoorlijk wat geen wonder is als je al die afgehakte varkenskoppen ziet hangen. Na een tijdje hebben we het wel gezien en gaan we op zoek naar de speeltuin die ergens in de buurt moet zijn. Daar vermaakt Mille zichzelf én haar ouders, terwijl ik even naar de bakker loop om brood en iets te drinken te halen. We lunchen naast de schommels en het smaakt opperbest! Het brood is echt verrukkelijk, we zijn dat niet veel tegengekomen hier. Mille kruipt bij mij op schoot. Opeens voel ik nattigheid, letterlijk dan…en ja hoor, alles is drijf! De luier was niet tegen deze overmacht bestand. De romper is ook kletsnat dus we trekken alles snel uit. Een luier is wel voorhanden, maar een schone romper hebben we niet bij ons. Wat nu? Het kan natuurlijk ook zonder maar de zon is hier nogal fel. We gaan op zoek naar een winkel waar ze zoiets verkopen. We vragen bij de eerste de beste kledingzaak naar advies en worden op pad gestuurd. Ik volg de aanwijzingen en loop nogal snel door waardoor ik de anderen uit het oog verlies. Een paar keer blijf ik staan, ik zie Bert zwaaien en wenk dat ze naar mij toe moeten komen. Dat doen ze niet, maar het maakt niet uit. We zien elkaar zo wel weer. Ik vind de betreffende winkel en voor €3 heb ik een mooi exemplaar waar Mille zeker goed inpast. Dan loop ik terug, en plotseling zie ik ze aan de overkant. Blijkt dat zij een kringloopwinkel gevonden hebben met rompers voor 0,50 ct….Nu hebben we er dus twee! Komt altijd weer van pas natuurlijk. Na dit avontuur pinnen we nog even de nodige colones en dan rijden we terug naar huis.

Je zou verwachten dat iedereen inmiddels zenuwachtig aan het rondlopen is, het is namelijk al twee uur. Maar we merken helemaal niets. Het enige wat doet vermoeden dat er is te gebeuren staat is het kussentje op tafel, waarop het doosje met de ringen ligt, alsmede een paar glimmend zwart gepoetste schoenen die ernaast staan. Verder geen levend wezen te bekennen. We gaan dus maar rustig beginnen met onze eigen voorbereidingen: douchen en omkleden. Ruim op tijd zijn we klaar en wachten we op de dingen die komen gaan. Opeens komt er leven in de brouwerij: Abeliza en Ezequiel komen binnen, nog in hun gewone kloffie. De bruidegom verschijnt ook even later, in korte broek en T-shirt. Ze verkleden zich alle drie, Ezequiel jr. doet dat grotendeels in de woonkamer. De zwarte schoenen gaan aan, het kussentje met de ringen wordt meegenomen. Inmiddels zijn ook Jette en Mauricio gearriveerd (zonder Hugo, die blijft bij zijn Abuela). Mau in zijn trouwpak, helemaal meegesleept vanuit Nederland voor deze gelegenheid – hij is getuige. Geen wonder dat hun incheck-tas zo zwaar was! Ze zien er prachtig uit samen, je zou haast denken dat zíj hier het bruidspaar zijn. 

Vader en zoon, klaar voor het grote gebeuren

We stappen in de auto’s en rijden een half uurtje tot we bij de plaats van bestemming zijn, het laatste stuk over een hobbelig graspad.

De trouwlocatie is niet te missen: er is een soort baldakijn opgezet met een tafel eronder, stoelen voor het bruidspaar ervoor en daarachter de stoelen voor de genodigden. Alles natuurlijk buiten, het is zomer tenslotte hoewel het veel frisser is dan het normaal gesproken is om deze tijd van het jaar. Naast deze opstelling staat een rond gebouw met heel veel glas waarin de tafels al gedekt staan. Uit de luidsprekers buiten komt harde muziek, af en toe onderbroken door een mededeling van een van de medewerkers. Die doet dat op een manier als betreft het hier de bekendmaking van een prijswinnaar van de plaatselijke bingoavond.

We begroeten de familieleden die we al eerder ontmoet hebben en maken kennis met andere. Mille ontdekt dat Sara er is, die ziet haar ook en als Mille op haar afrent tilt ze haar op en zwaait haar in de rondte. Ze geven elkaar een dikke knuffel, zo leuk om te zien! Allebei zijn ze dolblij. Er druppelen intussen steeds meer mensen binnen, of beter gezegd buiten in dit geval. Zonder dat wij het wisten lijkt het alsof er een wedstrijdje ‘wie heeft de mooiste lippenstift op’ gedaan wordt. Werkelijk in alle kleuren van de regenboog hebben de dames zich hiermee opgemaakt, van zwart naar paars naar groen naar oranje naar roze naar geel….

Na ongeveer drie kwartier, het is vier uur, is iedereen zover. Behalve dan de bruid. Die is er namelijk nog niet. We beginnen wat bezorgd om ons heen te kijken, maar in de verste verte geen Guisela te zien. Mauricio komt naar Jette toe en fluistert iets in haar oor. Er zal toch niets aan de hand zijn? Jette loopt naar de parkeerplaats die een eind verderop ligt en rijdt weg met de auto. Tja, er zit niet veel anders op dan te wachten. Om ons heen maakt trouwens zo te zien niemand zich ook maar ergens druk om. Opeens komt er een auto aanrijden, helemaal naar boven waar wij staan. Met Jette achter het stuur. De auto stopt, en ja hoor, daar stapt de bruid uit! In vol ornaat, een schitterende bruidsjurk aan. Iedereen klapt. 

Daar komt de bruid!

Nu gaat het feest dan echt beginnen. Eerst begeleiden de ouders van de bruid hun dochter naar haar stoel, dan is het de beurt aan Ezequiel en Abeliza om hun zoon aan de arm te nemen. Daarna volgt Mauricio met de andere getuige. Ze nemen plaats en de gasten doen dat ook. De bingomedewerker kondigt de trouwambtenaar aan, een jonge vrouw. Die begint met te zeggen dat ze erg zenuwachtig is, het is voor haar de eerste keer dat ze dit doet. Wij wachten dus gespannen af wat voor toespraak zij voor het bruidspaar in petto heeft. Dat blijkt heel verrassend. Ze zegt in ongeveer drie zinnen dat ze hen welkom heet, noemt hun namen en verklaart ze dan man en vrouw. Of ze maar even willen tekenen. Al met al nam dit nog geen twee minuten in beslag!

Maar we zijn er nog niet. Nog lang niet. Want nu komt De Dominee. O jee. Die heeft méér dan een gewone preek voorbereid. Hij gaat om te beginnen alle tien geboden af en geeft daarbij voorbeelden uit het dagelijks huwelijksleven. De rode draad is dat, hoewel man en vrouw natuurlijk allebei belangrijk zijn, het toch wel de man is die beslist. Dat je het maar even weet. Ook gaat het over het krijgen van kinderen – graag snel en veel – en over geld verdienen – ook graag snel en veel. Aan het eind van het verhaal krijgen de ouders en getuigen één voor een het woord om te zeggen wat zij het jonge stel toewensen. Als Ezequiel aan de beurt is komt hij bijna niet uit zijn woorden, zo ontroerd is hij. En dat ontroert óns dan weer.

Guisela en haar ouders

                                                                                 

Ezequiel jr met zijn ouders

Mauricio en de andere getuige

Bruidsmeisje Sara en de bruidsjonker

De ambtenaar van de burgerlijke stand

De Dominee

Na het serieuze gedeelte volgt nu iets vrolijkers: het weggooien van het bruidsboeket. De bruid staat boven op de heuvel, alle vrijgezelle dames onderaan. Wie het boeket vangt is als volgende aan de beurt om te trouwen, zo wil de traditie. Jette roept Inger snel beneden te gaan staan, zij wil immers óók wel een leuk trouwfeestje? Daan ziet dat absoluut niet zitten, die is daar heel resoluut in. Maar wie weet helpt dit? Na een paar schijnbewegingen vliegt het bruidsboeket door de lucht. En ja hoor, Inger heeft het…bíjna dan. Want Mille ziet opeens haar mama, rent op haar af en tja, dan grijpt Inger toch nog mis. 😉
Nu is het tijd voor een potje touwtrekken. Nou ja, meer een kwestie van ‘wie trekt de bruid/bruidegom over de streep?’. De mannen winnen. Het zal ook niet. Maar vrolijkheid alom. Dan moeten we allemaal dicht bij elkaar gaan staan om te zwaaien naar de drone die de hele tijd al boven ons hoofd rondcirkelt, Costa Rica loopt voorop bij de nieuwste technologische ontwikkelingen! 

Klaar om te gooien! 

We blijven nog een tijd buiten, lopen wat, kijken naar het prachtige schouwspel van de zonsondergang dat doet denken aan een schilderij van Turner. Mille vermaakt zich uitstekend met Sara en haar broertje Santiago. Rond een uur of zes worden we binnengeroepen voor het diner. Dat gaat heel ordelijk per tafel. Wij zijn als laatsten aan de beurt om aan te schuiven, Mauricio y Familia. Op de tafel staat een grote fles cola, een fles water en een fles Ice Tea. Bij elk bord staat dan ook nog een champagneglas met een smurfenblauw drankje er in, het lijkt op de Jip-en-Janneke-champagne van de Hema. We krijgen twee kleine zoete broodjes en die eten we meteen op want we hebben langzamerhand wel trek. Bert wil ook graag het smurfenwater proeven maar ik kan hem er nog net van weerhouden, dat is vast niet de bedoeling.

Jette, Irmina, Olivia en Mauricio

Een schilderij van Turner....

Het bruidspaar zit aan een tafel apart. Zij kunnen dus met niemand praten, tenzij ze er achter vandaan komen, maar dat valt voor Guisela niet mee met haar lange jurk. Aan cadeautjes doen ze hier kennelijk ook niet, we zien niemand die iets bij zich heeft om te geven. Dan volgen er toespraken, de ene na de andere. Ook Mauricio doet zijn woordje, en zelfs Olivia pakt de microfoon om haar gelukwensen over te brengen. Dan proosten we, met het smurfenwater. Dat ook daadwerkelijk smurfenwater blijkt te zijn, althans, er zit geen alcohol in. Mauricio vertelt dat bij een christelijke bruiloft nooit alcohol wordt geschonken, in tegenstelling tot een katholieke waar de wijn rijkelijk vloeit. Verschil moet er zijn, nietwaar?

Al met al duurt het behoorlijk lang voor we aan het buffet mogen verschijnen. Ook dat gaat weer per tafel, en het eten – rijst met kip - wordt voor ons opgeschept. Het toetje - een gifgroen taartje – moeten we ook vast meenemen. Later blijkt dat een tweede keer opscheppen er niet inzit, we moeten het hiermee doen. In de enorme ruimte dansen intussen Sara, Santiago en nog een ander jongetje. O ja, Mille doet ook mee! Ze rent en rent en rent, wonderlijk genoeg valt ze niet eens. Gelukkig maar, het beton is hard. Tot het opeens toch mis gaat in alle stoeierij. Maar er is niets ergs aan de hand en ze hollen weer vrolijk verder.

Mauricio houdt zijn praatje

Het bruidspaar zit nog steeds op de geïsoleerde plaats. Af en toe komt er iemand naar ze toe, maar het lijkt me een behoorlijk saaie avond voor ze. Tegen half acht komt er wat leven in de brouwerij: een Mexicaans Mariachi-orkest treedt speciaal op voor de pasgehuwden. De muziek is meeslepend maar het geluid is nogal hard en snerpend in deze ruimte, zelfs zo erg dat ik op een goed moment de benen neem naar buiten waar ik niet de enige blijk, er zijn nog een paar mensen gevlucht. Maar het is een leuke afsluiting, cadeautje van Ezequiel en Abeliza heb ik begrepen. Na het einde van het optreden mogen we allemaal kijken hoe de enorme bruidstaart aangesneden wordt. We krijgen daar niets van maar mogen wel iets van de andere lekkernijen pakken die op tafel staan. Mille krijgt een schuimpje op een stokje en is dolblij met haar ‘ijsje’. Dan, terwijl iedereen zo’n beetje gaat vertrekken, klinkt er salsa-muziek. Meteen wordt er gedanst, beentjes van de vloer. Ik dans met Irmina die het geweldig vindt, Jette en Mauricio dansen de salsa, Mille danst met Inger. Nu wordt het echt gezellig! Denken we. Maar helaas, na een kwartier gaat de muziek uit en moeten we weg. Jammer!

Om kwart over acht zijn we thuis. Even later verschijnt Ezequiel jr met zijn ouders én de bruidstaart. Nu krijgen we wél een stukje. Waar de bruid is? Geen idee. Het was een bijzondere bruiloft, en dat was het!

Vrijdag 5 januari – dag 19: Monteverde – Alajuela/La Guácima

Een Amerikaanse medereiziger die we ontmoeten in het hotel vertelt dat hij met zijn vader van 74 op reis is. Die wilde eindelijk een langverwachte wens in vervulling laten gaan: een canopy-tour in Costa Rica meemaken. Dus waren ze voor een kleine week hiernaartoe gevlogen, en gisteren was het dan zover: vader werd in een harnas gehesen voor een bliksemsnelle vlucht over de boomtoppen van het regenwoud. En, vraag ik, hoe was het? Nou, antwoordt de zoon, het viel nogal tegen. Het was erg mistig en je zag niets. Bovendien was het heel koud en hadden we te weinig kleren aan. En als laatste: het was echt zó voorbij! Tja, daar ben je je dan vijftig jaar op aan het verheugen…soms kun je een droom beter een droom laten.

Een ander stel dat we diezelfde ochtend spreken vertelt dat ze net van het gebied rond de vulkaan El Arenal komen waar het ook erg koud was. Nu zijn ze dus in Monteverde waar de temperatuur ook te wensen overlaat en hun volgende stop is Manuel Antonio waar het regent! Zomer in Costa Rica is tegenwoordig net zo onvoorspelbaar als het weer in Europa.

Voor ons raakt het einde van de reis in zicht. Vandaag rijden we terug naar Alajuela, om de laatste twee nachten door te brengen bij Abeliza en Ezequiel. Morgen trouwt hun zoon en zullen we de bruiloft bijwonen, overmorgen terug naar huis.

Eigenlijk wilden we op weg naar La Guácima nog even het strand aandoen, maar de route die we oorspronkelijk in gedachten hadden blijkt afgesloten. Dat betekent een omweg van minstens anderhalf uur, en dan wordt het allemaal wel erg laat als we ook nog naar het strand gaan. Helaas moeten we dat dus overslaan. Achteraf maar goed ook, we komen toch weer behoorlijk in de drukte op de weg terecht. Voor de laatste keer lunchen we in een wegrestaurant, zo karakteristiek voor hier. We doen ons tegoed aan het heerlijke vruchtensap dat in grote glazen geserveerd wordt. 

     

Aan het eind van de middag komen we aan bij ‘ons’ huis en opnieuw voelen we ons direct thuis. Jette en Mauricio rijden met Hugo door naar zijn moeder, wij gaan nog even wat allerlaatste inkopen doen in de plaatselijke supermarkt. 

s Avonds praten we bij met Abeliza en Ezequiël en de mannen kijken naar voetbal op tv. Morgen is de bruiloft en Abeliza maakt zich zorgen dat ze ons niet van een goed ontbijt kan voorzien omdat ze om negen uur bij de kapper moet zijn. Wij stellen haar gerust, dat kunnen we echt prima zelf regelen! Op naar de grote dag.

donderdag 4 januari - dag 18: Monteverde

De donsjas gaat maar weer aan vandaag, opnieuw koud en bovendien staat er een stevige wind. Maar dat let ons niet een tour te maken over een serie hangbruggen in het Selvatura Park. Als we er aankomen is de parkeerplaats leeg. Er staat geen enkele auto. Wel een beetje gek, het is echt een van de toeristische trekpleisters. We gaan maar eens vragen bij de ingang, een enorm groot en modern gebouw om de drommen bezoekers van dienst te kunnen zijn. Maar ook daar is niemand. Wat blijkt: alle bruggen zijn gesloten vanwege de harde wind! Het lijkt verdorie wel de wintersport, waar ook soms de liften niet gaan als het te hard waait. Tja, er valt weinig aan te doen. We rijden eerst maar even terug naar het hotel waar Mauricio nog is achtergebleven met Hugo. Wat nu? Het wordt een uitstapje naar het Serpentarium waar je, hoe toevallig, slangen en andere spannende en minder spannende dieren kunt bewonderen.

Slangen zijn niet echt mijn grootste vrienden. De enkele keer dat ik ze in het wild ben tegengekomen liep ik er met een grote boog omheen. Van alle waarschuwingsborden voor ratelslangen, die we op veel kampeerterreinen in de VS zijn tegengekomen, werd ik ook al een beetje zenuwachtig. En zelfs achter glas, zoals we ze nu zien, kan ik er niet veel enthousiasme voor opbrengen. Maar indrukwekkend zijn ze wel! De anderen blijven langer staan kijken terwijl ik me vast naar de schildpadden spoed, daar heb ik vreemd genoeg dan weer geen enkele moeite mee J. Er zijn ook veel kikkers, zelfs de beroemde roodoogmakikikker, ook wel roodogige boomkikker genoemd, kunnen we hier bewonderen. Ik dacht dat hij ongeveer zo groot zou zijn als onze kikkers hier in Nederland, maar de vrouwtjes worden maximaal 7 centimeter en de mannetjes komen niet verder dan 5 cm. Feminisme avant la lettre! Er zijn ook een paar piepkleine knalrode kikkertjes te zien, je moet echt heel goed kijken om ze te vinden.

Na deze gratis ‘exposure-therapy' - die helaas niet echt gewerkt heeft -  zoeken we een koffietentje op. Dat is gauw gevonden, en we kunnen ons er ook te goed doen aan verrukkelijke zelfgemaakte taart (wij) of een goede tosti (de rest). Daarna gaan we terug naar het hotel waar Mille en Hugo te slapen worden gelegd en wij ook even rust pakken. Om een uur of twee gaan we, met Jette en Mauricio, en Hugo in de draagzak, naar de orchideeëntuin. Dat is een schot in de roos, zo blijkt. Je kunt er alleen rondlopen met een gids, niet geheel toevallig ook het meisje dat de kassa bedient: het is een familie-aangelegenheid en de kassa gaat gewoon op slot! We krijgen ontzettend veel informatie, het is werkelijk prachtig aangelegd. Onze gids vertelt dat de familie haar ziel en zaligheid in deze tuin heeft gestopt, al meer dan 25 jaar lang. Er zijn meer dan 450 soorten te zien waarvan er altijd wel zo’n 120 in bloei staan. We zien de Bacon-orchidee – er zitten blaadjes aan die lijken op uitgebakken bacon; een tijgervariant; een ballerina; grote en ook juist hele kleine orchideeën; we kunnen ons geluk niet op. Als je niet van orchideeën houdt moet je hier natuurlijk niet zijn…

Spider orchid

Bacon orchid

Geheel verzadigd door al dat moois rijden Bert en ik nog even naar de parkeerplaats van het cloud forest, waar we gisteren de man van het aardewerk zagen. Hij vraagt opnieuw of we een paar minuutjes hebben. Nou, dat worden er ongeveer 60... Deze pottenbakker is op uitnodiging van de regering hier om te laten zien hoe de precolumbiaanse pottenbakkers te werk gingen. Het hoort nu tot het cultureel erfgoed. We krijgen een klein college over de kleisoorten, de manier van opbouwen van de potten - die heel anders is dan wij kennen en er wordt ook een heel ander soort draaischijf gebruikt, een kleine die af en toe een zetje krijgt met de hand - en het aanbrengen van de decoraties. Natuurlijk geeft hij ook een demonstratie. Marcelo is een enthousiast verteller en we zijn erg onder de indruk. Hij woont hier in het schuurtje achter het winkeltje, wat ook niet meer is dan een schuurtje, en in het weekend gaat hij naar zijn familie aan de kust. Dan zoekt hij mineralen in de heuvels daar, die neemt hij vervolgens weer mee hier naar toe om ze te gebruiken voor het kleuren van de klei. Ook die klei haalt hij trouwens daarvandaan. Alles gaat natuurlijk in rap Spaans, hij spreekt geen woord Engels. Ik doe mijn best het zoveel mogelijk te vertalen in de hoop dat Bert dan genoeg meekrijgt van alle informatie.

We willen beslist iets meenemen, het is echt zo mooi wat hij maakt. Na lang wikken en wegen kiezen we een iets grotere schaal op pootjes en een kleiner exemplaar waarin twee technieken zijn toegepast: het bovenste deel is ongeglazuurd. Terwijl hij onze aankopen inpakt lopen wij nog even naar de grote klei-oven die op het terrein staat. Alles wordt houtgestookt, dat kan ook niet anders. Het duurt in totaal drie dagen om het hele stookproces te voltooien.

Deze schaal nemen we mee naar huis....

....en dit bakje ook!

Met twee pakketjes onder de arm komen we thuis. We kunnen bijna meteen weer wegrijden, het is etenstijd. En waar kun je dan beter naar toe gaan dan naar de Italiaan-met-de-lekkerste-wijn-van-Costa-Rica? Doen we. Proost!